ఇందాకే స్ప్రైట్ కొనుక్కుని తాగటం మొదలు పెట్టాను. ఇంతలో టీవీలో వస్తున్న స్ప్రైట్ వాణిజ్య ప్రకటణ గుర్తుకు వచ్చింది. పక్కనున్న నా స్నేహితుడు తన అదృష్టాన్ని పరీక్షించుందామని అనుకున్నాడు. వెంటానే ఆ బాటిల్లో వచ్చిన codeను వాళ్లు ఇచ్చిన నంబరుకు ఒక SMS పంపించాడు. కొంత సేపటికి స్ప్రైట్ బాటిలు ఏ రంగులో ఉంటుంది అని అడుగుతూ ఇంకో SMS పంపించమంటూ ఒక SMS వచ్చింది. దానికి కూడా, నా మితృడు, ఇంకో SMSను సమాధానంగా పంపించాడు. ఈ సారి 2008లో తమిళనాడులో అమ్మిన మొత్తం స్ప్రైట్ బాటిల్లెన్నో తెలుపమంటూ ఇంకో SMS వచ్చింది!!!
అయినా కూడా పట్టువదలని విక్రమార్కుడిలా, నోకియా ఫోనుని గెలుచుకుందామని కంకణం కట్టుకుని, అంతర్జాలంలో వెతికి రెండో ప్రశ్నకు కూడా సమాధానం పట్టేసుకుని సమాధానం పంపించాడు. కొంత సేపటికి లక్కీ డ్రాలో గెలిస్తే మీకో నోకియా ఫోనుని పంపిస్తాము ఆ codeని జాగ్రత్త చేసి పెట్టుకో మంటూ ఒక SMS వచ్చింది. దీనికే నా మితృడు నోకియా ఫోనునే గెలుచుకున్నంత ఆనందంతో పులకరించిపోయాడు. ప్రస్తుతం తన నోకియా ఫోనుకోసం codeను పట్టుకుని ఎదురు చూస్తావున్నాడు. అతను గెలుస్తాడంటారా...
Showing posts with label అనుభవాలు. Show all posts
Showing posts with label అనుభవాలు. Show all posts
Sunday, June 07, 2009
Tuesday, February 10, 2009
చెన్నైలో వరదలు
అప్పుడెప్పుడో చెన్నైలో వరదలు (తుఫాను వలన వచ్చిన వరదలు) వచ్చినప్పుడు, ఈ పోస్టుని తయారు చేసి పెట్టుకున్నా. ఆఫీసులో పని వత్తిడి వలన దీన్ని పోస్టు చేయడం కుదరలేదు, ఇప్పుడు కుదిరింది కాబట్టి పోస్టు చేస్తున్నా!
మొన్న నవంబరులో నిషా అనబడే తుఫాను ఒకటి వచ్చింది. అప్పుడు తీసిన ఫొటోలే ఇవి. చెన్నైలో మురుగునీరు అంతటినీ సముద్రంలో కలిపేస్తూ ఉంటారు. తుఫాను వలన నీరు సముద్రంలోకి వెళ్లే బదులు అక్కడి నుండి వెనక్కు రావడం మొదలయ్యింది. ఇలా మురుగు కాలవలలోని నీరు సముద్రంలో కలవక పోవడం వలన, భారీగా వర్షాలు పడటం వలన చెన్నైలోని కొన్ని లోతట్టు ప్రాంతాలు మోకాలులోతు వరకు నీళ్లు పేరుకుపోయాయి. నా దురదృష్టం కోద్దీ అలా నీళ్లలో మునిగిపోయిన కొన్ని 'ప్రాంతాలలో', నేను ఉంటున్న ప్రాంతం కూడా ఒకటి.
ఇది మేముంటున్న ఇంటి వెనుక ఉన్న బావి, నీటిలో మునిగిపోయింది!
ఎక్కడి నుండి వచ్చిందో మరి, మాతోపాటే వాన తగ్గుతుందేమో అని ఎదురుచూసి చాలా సేపటి తర్వాత ఆ నీళ్లలోనే నడుచుకుంటూ వెళ్లిపోయింది.
ఆరోజు మాకు కనపడ్డ పాములలో ఇదీ ఒక్కటి
వర్షం ఆగిపోయింది కానీ ఆకాశం అంతా చాలా సేపు ఇలా దట్టమైన మేఘాలతో నిండిపోయింది
మొత్తం అంతా ఇలా నీళ్లతో నిండిపోయింది, రెండురోజులు పట్టింది ఈ నీళ్లన్నీ పోడానికి...
మొన్న నవంబరులో నిషా అనబడే తుఫాను ఒకటి వచ్చింది. అప్పుడు తీసిన ఫొటోలే ఇవి. చెన్నైలో మురుగునీరు అంతటినీ సముద్రంలో కలిపేస్తూ ఉంటారు. తుఫాను వలన నీరు సముద్రంలోకి వెళ్లే బదులు అక్కడి నుండి వెనక్కు రావడం మొదలయ్యింది. ఇలా మురుగు కాలవలలోని నీరు సముద్రంలో కలవక పోవడం వలన, భారీగా వర్షాలు పడటం వలన చెన్నైలోని కొన్ని లోతట్టు ప్రాంతాలు మోకాలులోతు వరకు నీళ్లు పేరుకుపోయాయి. నా దురదృష్టం కోద్దీ అలా నీళ్లలో మునిగిపోయిన కొన్ని 'ప్రాంతాలలో', నేను ఉంటున్న ప్రాంతం కూడా ఒకటి.
ఇది మేముంటున్న ఇంటి వెనుక ఉన్న బావి, నీటిలో మునిగిపోయింది!
ఎక్కడి నుండి వచ్చిందో మరి, మాతోపాటే వాన తగ్గుతుందేమో అని ఎదురుచూసి చాలా సేపటి తర్వాత ఆ నీళ్లలోనే నడుచుకుంటూ వెళ్లిపోయింది.
ఆరోజు మాకు కనపడ్డ పాములలో ఇదీ ఒక్కటి
వర్షం ఆగిపోయింది కానీ ఆకాశం అంతా చాలా సేపు ఇలా దట్టమైన మేఘాలతో నిండిపోయింది
మొత్తం అంతా ఇలా నీళ్లతో నిండిపోయింది, రెండురోజులు పట్టింది ఈ నీళ్లన్నీ పోడానికి...Wednesday, October 22, 2008
పప్పుసుద్ద
ఈ పేరు వినంగానే, వండేస్తున్నారేమో అని చుట్టూ చూస్తా. ఎప్పుడయినా ఆంధ్రా మెస్సులకు వెళ్తే, అక్కడ పప్పు తప్ప ఇంకే పదార్థం కనపడదు నాకు, నాకు పప్పే fry, పప్పే సాంబారు, పప్పే రసం ఇంకా అన్నీనూ. అంతిష్టం నాకు పప్పు అంటే. ఇంట్లో అయితే రోజుకు ఒక్క సారి అయినా ఆ పప్పు ఉండాల్సిందే. అసలు నాలాంటి పప్పు ప్రేమికులు మన ఆంధ్రదేశంలో చాలామంది ఉంటారు, అందుకేగా ప్రతీ ఆంధ్రా మెస్సులలో వేరే కూరలు ఉన్నా లేకపోయినా పప్పు మాత్రం తప్పనిసరి ఉండేటట్లు చూసుకుంటారు! అందుకనే ఈ పప్పుకు ఒక ప్రత్యేక టపానే రాద్దామని అనుకున్నా. అలాగే ఈ టపా చివర్లో పప్పు తయారు చేసే విధానాన్ని ఒక టెంప్లేటులా అందిస్తున్నా.మొదటగా నా వల్ల జరిగిన ఒక సంఘటనను వివరిస్తా. ఒకసారి హైదరాబాదు కోఠీలో ఒక హాస్టలులో ఉంటున్న స్నేహితుడిని కలవటానికి వెల్లాను. మధ్యాహ్నం బాగా లేటు అవ్వటంతో ఆ హాస్టలులో ఉన్న మెస్సులోనే భోజనం కూడా చేసేద్దాం అని అనుకున్నా. మెస్సతను కూడా చాలా చాలా ఆనందంగా 15/- ఇచ్చి భోజనం చేసేయండని చెప్పాడు. భోజనం దగ్గర అన్ని పధార్ధాలూ అక్కడ ఒక దగ్గర ఉంటే ఎవరికి వాళ్లు వెళ్లి వడ్డించేసుకుని తినేసేయాలి (buffet type అన్నమాట). చూడటానికి ఒక TV కూడా పెట్టాడు. నేను ఏమేం కూరలో వెతికితే పప్పు కనపడింది (టమాటో పప్పు అనుకుంటా). రుచి చూసా, అమృతంలా అనిపించింది, పప్పుకి అంత మంచి రుచి తీసుకువచ్చిన ఆ మెస్సతనికి వెంటనే సన్మానం చేసేయాలని అనిపించింది. ఓ పక్క TV చూస్తూ ఇంకో పక్క పప్పులో అన్నం నంచుకుంటూ నా మానాన నేను తింటూ ఉన్నా. కొంత సేపటికి (ఓ గంట తరువాత అనుకుంటా) ఆ హాస్టలులో ఉండే వాళ్లు వచ్చారు తింటానికి, వాళ్లకు పప్పు తప్ప అన్ని కూరలూ నిండుగా కనిపిస్తున్నాయి. ఆ తరువాత వాళ్లు వెళ్లి మెస్సతనితో గొడవపెట్టుకోవడం, నేను తింటం ఆపేసి (పప్పు అయిపోయింది కాబట్టి ఆపేయాల్సి వచ్చింది), డబ్బులిచేసి అక్కడి నుండీ చల్లగా జారుకోవడం వెంట వెంటనే జరిగిపోయాయి. తరువాత తెలిసింది అక్కడ అరగంటలోనే మళ్లీ పప్పుని వండేశారంట.
అయితే అందరూ తయారు చేసే పప్పు కూరలు ఒకే రకంగా ఉండవు. కొందరు పప్పుని మెత్తగా ముద్దలా అయ్యేదాకా ఉడకబెడితే, ఇంకొందరు పప్పుని ఉడికీఉడకకుండా ఇంకా పప్పులుగానే కనిపించేటట్లు తయారు చేస్తారు. పెసర పప్పూ, కందిపప్పులకు నాకు మొదటి రకం బాగా ఇష్టం, శనగ పప్పుకయితే రెండో రకం బాగా ఇష్టం. అంతే కాదు, ఈ పప్పుని రకరకాలుగా వండుకోవచ్చని మీ అందరికీ తెలిసే ఉంటుంది: ముద్దపప్పు, టమాటో పప్పు, దోసకాయ పప్పు, బీరకాయా శనగ పప్పు, ఇలాంటివన్నీ కాక ఎన్నిరకాల ఆకుకూరలు ఉంటాయో అన్ని రకాల ఆకుకూరపప్పులు ఉంటాయి.
ఇప్పుడు నేను పప్పును తయారు చేయటం చెప్పేసి అది ఎంత సులువుగా తయారుచేసుకోవచ్చో చూపిస్తా. కుక్కరు గిన్నెలో ఒక కప్పు కడిగేసిన పప్పుని తీసుకోండి, అందులో రెండు కప్పుల నీళ్లుపోయండి, ఆ తరువాత ఒక వుల్లిపాయ, నాలుగు పచ్చి మిరపకాయలు కొంచెం పద్దసైగులోనే తరిగేసి కుక్కరు గిన్నెలోనే వేసేయండి. రెండు ఐదు రూపాయి బిల్లలంత చింతపండును కూడా ఆ కుక్కరు గిన్నెలో వేసేయండి. ఆ తరువాత మీకు నచ్చిన ఆకుకూర ఒక కట్ట, లేకపోతే మీకు నచ్చిన కూరగాయ(మామూలుగా టమాటాలు, దోసకాయలూ వేస్తారు; మీకు మీ వంటమీద నమ్మకం వుంటే గనక వంకాయలు, బెండకాయలూ, చిక్కుడుకాయలు లాంటి ఏ కూరగాయలయినా వేసేయొచ్చు :) ) ఒక 100 - 150 గ్రాములు తరిగేసి వేసేయండి. కుక్కరు మూత పెట్టేసి 3-5 విజిల్సు(పప్పు ముద్దగా లేదా పలుకులుగా ఉండాలనుకునేదాన్ని బట్టి) వచ్చేదాకా కుక్కరును స్టవ్‌మీద వుంచండి.కుక్కరు తెరిచిన తరువాత అందులోని పప్పుని ఒక సారి కలిపి కొంచెం పలచగా చేయడానికి తగినంత(ఒక కప్పు సరిపోతాయి) నీళ్లు పోయాలి, అలాగే రుచికి సరిపడా ఉప్పు కూడా వేసి, నీళ్లు, ఉప్పు, పప్పు కలిసే వరకూ తిప్పండి. తరువాత అందులో తాలిపు వేసేసి కొత్తిమీర జల్లితే ఘుమఘుమలాడే పప్పు తయారు.
Wednesday, April 30, 2008
ఒక ప్రోగ్రాము కథ
అనగనగా ఒక కంప్యూటరు మేధావి. అతనికి ఎల్లప్పుడు తన దగ్గరున్న కంప్యూటరుతోనే కాలం గడిపేసేవాడంట. అయితే అతనికి తన కంప్యూటరులో ఉన్న ప్రోగ్రాములు ఎప్పుడూ యంత్రాలకు మళ్లే, మనం నడవమన్నప్పుడు నడవటం, ఆగిపోమన్నప్పుడు ఆగిపోవడం చూస్తూ ఉండే వాడు. అవి వాటంతటవే జీవించగలిగేటట్లు చేస్తే ఎలా వుంటుందా అని ఎప్పుడూ కలలుగనే వాడు. కొన్ని సార్లు అతని కలల్లోకి, ఒక మగ ప్రోగ్రాము ఆడప్రోగ్రాము, వారి పిల్ల ప్రోగ్రామూ వచ్చేవి. ఇలా కొన్నిరోజులకు అతని కలల నిండా ఈ ప్రోగ్రాము కుటుంభమే కనిపిస్తూ ఉండేది.
ఒక శుభముహూర్తాన ఇలా కాదని జీవించగలిగే ఒక ప్రోగ్రామును సృష్టించాలని అనుకున్నాడు. జీవులలో ఉండే ముఖ్యలక్షణాలు ఏంటా అని అలాచిస్తే అతనికి వచ్చిన జాబితా ఇదీ:
1. సంతానాన్ని కలిగి తమ జాతిని అభివృద్ది పరచుకుంటాయి.
2. తమపై ఇతరుల దాడిని నుండి తమను తాము రక్షించుకోవాలని చూస్తాయి.
3. తమ ఉనికిని చాటే ఏదో ఒక లక్షణం కలిగి ఉండాలి.
ఇలా ఒక ప్రోగ్రామును రాసుకున్నాడు, దానికి అతను self-reproducing automaton అనే పేరుపెట్టుకున్నాడు. ఈ ప్రోగామును తన కంప్యూటరులో నడపడం మొదలు పెట్టాడు. అయితీ ఇది పరాన్న జీవిలా ఇప్పటెకే ఉన్న ప్రోగ్రాములపై ఆధారపడుతుంది. వాటిని మొదలుపెట్టినప్పుడు ఇవి కూడా మొదలవుతాయి, కానీ ఇవి మొదలైనటు ఎవరికీ తెలియదు! అలా ఈ ప్రోగ్రాము తన వంశాన్ని అభివృద్ది పరచుకోవడానికి ఒక అన్ని మాంలు ప్రోగ్రాములలోకీ తన సంతానాన్ని వ్యాపింప చేసింది. అలా వ్యాపిస్తున్నప్పుడు తన గురించి ఎవరికీ తెలియకుండా అప్పటికే ఉన్న ప్రోగ్రాముల స్వభావాన్నికి ఎటువంటి ఆటంకం కలిగించకుండా ఉండేది. కానీ ప్రతీ ప్రోగ్రాములో ఈ ప్రోగ్రాము కలవటం వలన వాటి సైజు మాత్రం పెరిగి పోయేది, ఈ విధం దాని ఉనికిని పరోక్షంగా తెలిపుతూ ఉండేది.
ఇలా ఈ ప్రోగ్రామును ఒక పెంపుడు జీవిలా సాకుతూ ఉండే వాడు. దానిని అభివృద్ది పరచటానికి రోజూ కొత్త ప్రోగ్రాములను తన కంప్యూటరులో స్థాపించేవాడు. మన ప్రోగ్రామేమో వాటిలోకి కూడా వ్యాపించేసి దిన దిన ప్రవర్ధమానం చెందేది. అయితే కొన్ని రోజులకు తాను తయారు చేసిన ఈ ప్రోగ్రాము ఏమేమి చేయగలదో అందరికీ చూపించాలని అనుకున్నాడు. ఉంట్టినే అందరినీ తన కంప్యూటరు వద్దకు తీసుకు వచ్చి చూపిస్తే పెద్దగా మజా ఉండదని, అతని కంప్యూటరుకు అనుసంధానమైన కంప్యూటర్లలోకి కూడా వ్యాపించగలగే సామర్ధ్యాన్ని కల్పించాడు. అలాగే ప్రోగ్రాము తన ఉనికిని బహిరంగంగా చాటుకునేటట్లు రూపొందించాడు.
అయితే అతని కంప్యూటరుకు అనుసంధానమై ఉన్న అతని మితృలు, తమ తమ కంప్యూటర్లలో ఈ ప్రోగ్రామును చూసేసరికి, అది చేసే పనులు నచ్చక దానిని తొలగించడానికి ప్రయత్నాలను మొదలు పెటారు. అంతేకాదు ప్రోగ్రాముకు "కంప్యూటరు వైరస్సు" అనే కొత్త బిరుదును తగిలించారు. ఇది వైరస్సు కాదు నేను పెంచుకుంటున్న ప్రోగ్రాము, అని అతను ఎంత చెప్పినా అతని మిత్రబృంధం పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. ఆ రకంగా జీవించగలిగే లక్షణాలున్న ప్రోగ్రాములన్నీ చెడ్డవైపోయాయి. అవి కంప్యూటరుకు ఎటువంటి హానీ తలపెట్టక పోయినా కూడా, వాటిని చెడగొట్టే ప్రాగ్రాములుగా అభివర్ణించడం మొదలుపెట్టారు.
--- "The Little Black Book of Computer Viruses" చదివినప్పుడు నాకు కలిగిన ఆలోచనలకు రూపమే ఈ టపా...
ఒక శుభముహూర్తాన ఇలా కాదని జీవించగలిగే ఒక ప్రోగ్రామును సృష్టించాలని అనుకున్నాడు. జీవులలో ఉండే ముఖ్యలక్షణాలు ఏంటా అని అలాచిస్తే అతనికి వచ్చిన జాబితా ఇదీ:
1. సంతానాన్ని కలిగి తమ జాతిని అభివృద్ది పరచుకుంటాయి.
2. తమపై ఇతరుల దాడిని నుండి తమను తాము రక్షించుకోవాలని చూస్తాయి.
3. తమ ఉనికిని చాటే ఏదో ఒక లక్షణం కలిగి ఉండాలి.
ఇలా ఒక ప్రోగ్రామును రాసుకున్నాడు, దానికి అతను self-reproducing automaton అనే పేరుపెట్టుకున్నాడు. ఈ ప్రోగామును తన కంప్యూటరులో నడపడం మొదలు పెట్టాడు. అయితీ ఇది పరాన్న జీవిలా ఇప్పటెకే ఉన్న ప్రోగ్రాములపై ఆధారపడుతుంది. వాటిని మొదలుపెట్టినప్పుడు ఇవి కూడా మొదలవుతాయి, కానీ ఇవి మొదలైనటు ఎవరికీ తెలియదు! అలా ఈ ప్రోగ్రాము తన వంశాన్ని అభివృద్ది పరచుకోవడానికి ఒక అన్ని మాంలు ప్రోగ్రాములలోకీ తన సంతానాన్ని వ్యాపింప చేసింది. అలా వ్యాపిస్తున్నప్పుడు తన గురించి ఎవరికీ తెలియకుండా అప్పటికే ఉన్న ప్రోగ్రాముల స్వభావాన్నికి ఎటువంటి ఆటంకం కలిగించకుండా ఉండేది. కానీ ప్రతీ ప్రోగ్రాములో ఈ ప్రోగ్రాము కలవటం వలన వాటి సైజు మాత్రం పెరిగి పోయేది, ఈ విధం దాని ఉనికిని పరోక్షంగా తెలిపుతూ ఉండేది.
ఇలా ఈ ప్రోగ్రామును ఒక పెంపుడు జీవిలా సాకుతూ ఉండే వాడు. దానిని అభివృద్ది పరచటానికి రోజూ కొత్త ప్రోగ్రాములను తన కంప్యూటరులో స్థాపించేవాడు. మన ప్రోగ్రామేమో వాటిలోకి కూడా వ్యాపించేసి దిన దిన ప్రవర్ధమానం చెందేది. అయితే కొన్ని రోజులకు తాను తయారు చేసిన ఈ ప్రోగ్రాము ఏమేమి చేయగలదో అందరికీ చూపించాలని అనుకున్నాడు. ఉంట్టినే అందరినీ తన కంప్యూటరు వద్దకు తీసుకు వచ్చి చూపిస్తే పెద్దగా మజా ఉండదని, అతని కంప్యూటరుకు అనుసంధానమైన కంప్యూటర్లలోకి కూడా వ్యాపించగలగే సామర్ధ్యాన్ని కల్పించాడు. అలాగే ప్రోగ్రాము తన ఉనికిని బహిరంగంగా చాటుకునేటట్లు రూపొందించాడు.
అయితే అతని కంప్యూటరుకు అనుసంధానమై ఉన్న అతని మితృలు, తమ తమ కంప్యూటర్లలో ఈ ప్రోగ్రామును చూసేసరికి, అది చేసే పనులు నచ్చక దానిని తొలగించడానికి ప్రయత్నాలను మొదలు పెటారు. అంతేకాదు ప్రోగ్రాముకు "కంప్యూటరు వైరస్సు" అనే కొత్త బిరుదును తగిలించారు. ఇది వైరస్సు కాదు నేను పెంచుకుంటున్న ప్రోగ్రాము, అని అతను ఎంత చెప్పినా అతని మిత్రబృంధం పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. ఆ రకంగా జీవించగలిగే లక్షణాలున్న ప్రోగ్రాములన్నీ చెడ్డవైపోయాయి. అవి కంప్యూటరుకు ఎటువంటి హానీ తలపెట్టక పోయినా కూడా, వాటిని చెడగొట్టే ప్రాగ్రాములుగా అభివర్ణించడం మొదలుపెట్టారు.
--- "The Little Black Book of Computer Viruses" చదివినప్పుడు నాకు కలిగిన ఆలోచనలకు రూపమే ఈ టపా...
Thursday, April 17, 2008
అప్పుడేం జరిగిందంటే...
సమయం ఉదయం 10 గంటలవుతుంది.
[ఇంతకు ముందే వర్షం వడటం ఆగిపోయింది. ఎప్పుడూ సిమ్మెంటు ఫ్యాటరీ పొగగొట్టాల నుండి వచ్చే దుమ్ముతో మట్టి కొట్టుకుపోయుండే చెట్లంటినీ వర్షం నీరు కడిగేయటం వలన ఆకుపచ్చని రంగులో చాలా అందంగా కనబడ్తున్నాయి. మగవారంరూ ఫ్యాక్టరీకి వెళ్లిపోయారు, ఆడవాళ్లందరూ ఇళ్లలో పనులు పూర్తిచేసుకునే హడవిడిలో ఉన్నారు, ఇంక కాలనీ వీధిలో ఆ నలుగురు పిల్లలు తప్ప ఇంకెటువంటి జనసంచారం లేదు.]
శ్రీనివాస్: అన్నా క్రికెట్ ఆడదామా. groundలో ఎవరూ లేరు.
రాహుల్: we cannot, yesterday it rained heavily. And see how dirty the ground is.
ప్రకాష్: అవునురా బాబు, రాహుల్గాడు చెప్పింది కరెక్టే ground అంతా ఎంత రొచ్చు రొచ్చుగా ఉందో చూడు.
సుధాకర్: సెలవలు నిన్నే మొదలైనాయి, నాకేమో అప్పుడే bore కొట్టేస్తుంది. ఇంకేమైనా చేద్దాం.
శ్రీనివాస్: (తన నిరాశను అనచుకుంటూ) కావాలంటే మిగతావాళ్లందైనీ నేనే పిలుచుకు వస్తాను... సీత కూడా మనతో క్రికెట్ ఆడతానంది.
రాహుల్: (సుధాకర్ చెప్పింది పట్టించుకోకుండా) me too, feeling bored from the very first day of the holidays.
ప్రకాష్: (ఆలోచిస్తూ...) hey rAhul, how about playing an indoor game in my house, say vaikunTapAli.
సుధాకర్: (కంగారుగా...) లేదు లేదు ఇంకేమైనా చేద్దాం, ఇంట్లో మట్టుకు నేను ఉండలేను.
ప్రకాష్: మీ ఇంటికి కాదులేరా మా ఇంటికని చెబుతున్నాలే... అవును అందరం అలా దేవీ సిమెంట్ వైపు వెల్దామా?
సుధాకర్: వాళ్లు రానివరేమో...
ప్రకాష్: వాడా గొడకట్టుకుని రెండు మూడు సంవత్సరాలవుతుంది, ఇంకా ఫ్యాక్టరీ కట్టడం కూడా మొదలు పెట్టలేదు, రానివ్వకపోవడానికి అక్కడ ఎవరన్నా ఉన్నారా అసలు...
శ్రీనివాస్: అన్నా, అదిగో కాశీ కూడా వచ్చేస్తున్నాడు, మనమింకా క్రికెట్ మొదలు పెట్టేయ వచ్చు.
ప్రకాష్: నోర్ముయ్యిబె, ఇందాకే చెప్పాగా ground అంతా రొచ్చు రొచ్చుగా ఉందని.
(సుధాకర్ మొఖంలో ఇప్పుడు నిరాశ స్పష్టం కనిపిస్తుంది).
ప్రకాష్: ఒరే కాశీ, మేము దేవీ సిమ్మెంట్స్ వైపు వెల్తున్నాం నువ్వూ వస్తావా...
కాశీ: ఓ yes. తప్ప కుండా...
సమయం 11 గంటలు కావొస్తుంది
వాళ్లయిదుగురూ అలా నడుసుకుంటూ నడుసుకుంటూ, దేవీ సిమ్మెంట్సు వైపు వెళ్తున్నారు.
సుధాకర్: రోజూ బస్సులో వెళ్తుంటే వెంటనే వచ్చేస్తుంది కదా, ఇవాళ నడుస్తుంటే ఇంకా రాటల్లేదేంటి.
రాహుల్: hey look there is a spring flowing there...
శ్రీనివాస్: ఏంటీ స్ప్రింగా, ఇక్కడెవరు పారేసుకున్నారు, (వెతుకుతున్నట్లు అటూ ఇటూ చూస్తున్నాడు).
ప్రకాశ్: నీయబ్బ రాహుల్ చెప్పే స్ప్రింగు, అదిగో ఆ పిల్ల కాలవ గురించి.
కాశీ: అదా... అది పక్కన పొలాల్లోనుండి వస్తుంది, మనం రోజూ స్కూలు కెళ్లేటప్పుడు మన ఫ్యాక్టరీ దాటంగానే ఒక చిన్న బ్రిడ్జీ వస్తుంది కదా... దాని కింద నుండీ వెళ్లేది ఈ కాలవే. అందులో చేపలు కూడా ఉంటాయి తెలుసా...
శ్రీనివాస్: (కొంచెం ఉత్సాహంగా) ఏంటీ చేపలా.
కాశీ: మరి ఎండా కాలంలో కూడా, ఈ కాలువలో నీళ్లుంటాయి.
రాహుల్: hey! look this, look this, there are even fish in this water.
ప్రకాశ్: yeah... thats what we are talking about.
రాహుల్: hey all instead of playing cricket. why dont we come every day here and catch fish. I will sponsor for the fishing hooks and sticks...
శ్రీనివాస్: ఏంమంటున్నాడు? ఈ చేపల్ని ఇక్కడే వదిలేసి వెళ్లి క్రికెట్ ఆడుకుందామంటున్నాడా?
సుధాకర్: కాదురా బాబూ... ఈ సెలవలంతా క్రికెట్ ఆడే బదులుగా, రోజూ ఇక్కడికి వచ్చి చేపలుపడదామంటున్నాడు.
శ్రీనివాస్: (మరింత నిరాశగా, కంగాఉగా) ఏంటీ సెలవలంతానా... వదొద్దు... నాకు క్రికెట్టె కావాలి.
కాశీ: (సొంచెం నవ్వుతూ) ఈ రాహుల్గాడు వాళ్లూరిలో ఎప్పుడూ చేపల్ని చూసినట్టులేడులాగుంది. అసలు వాళ్లూర్లో ఇలా కాలువలు ఉంటాయో ఉండవో.
రాహుల్: what kasi. you are saying something?
కాశీ: (నవ్వునాపుకుంటూ) విన్నాడూ... (వచ్చీరాని ఇంగ్లీషులో) I talk worms.
రాహుల్: साला... we need worms too, but where will we get them now.
కాశీ: why worry? I here no.
[కాశీ చుట్టూ చూసి ఒక కర్రముక్కను తీసుకుని అక్కడ బాగా చిత్తడిగా ఉన్న నేలను తవ్వడం మొదలు పెట్టాడు.]
రాహుల్: kasi, what are you doing.
ప్రకాశ్: ఎందుకు తవ్వుతున్నావురా.
కాశీ: (తవ్వటం ఆపకుడా) వాన పాముల కోసం...
[అలా అంటుండగానే ఒక వానపాము బయట పడింది. కాశీ గర్వంగా వానపాముని బయటకు తీస్తుంటే అందరూ నోరు తెరచి అలా చూస్తూ ఉండిపోయారు.]
రాహుల్: man, you are really genius. how did you know you can get worms here?
కాశీ: my grandfather. ఇలా కాలువల పక్కనే నేలలోపల వాన పాములుంటాయని మా తాతయ్య చెప్పాడు. సెలవలకు మా ఊరుకి వెళ్లినప్పుడు, తాతయ్య నన్ను చేపలు పట్టడానికి తీసుకెతాడు కూడా.
[ప్రకాశ్, రాహుల్‌కి కాశీ చెప్పిందాన్ని ఇంగ్లీషులో చెప్పడం మొదలు పెడతాడు...]
సుధాకర్: నేను సాయంత్రం మేళ్లచెరువు వెల్తున్నా... అందరూ డబ్బులిస్తే నేను కొక్కాలవీ తెస్తాను మరి.
రాహుల్: so you are going to mellacheruv. here take this money and bring 5-6 hooks plastic wires. We can start our fishing from tommorow.
శ్రీనివాస్: నాకాకలేస్తుంది, ఇంకా ఇంటికి వెల్దామా...
ప్రకాశ్: what rahul, you always carry a 100 rupee note with you.
[రాహుల్ గర్వంగా నవ్వాడు... తరువాత ఇంకొంచెం సేపు చేపల్ని పట్టడానికున్న మెలుకువలు గురించి మాట్లాడుకుని అందరూ ఇంటిదారి పట్టారు...]
సమయం సాయంత్రం 5 గంటలు కావొస్తుంది...
[బయట వీధిలో కొంతమంది హడావిడిగా తిరుగుతున్నారు.]
గొంతు #1: నువ్వు చూసినప్పుడు ఎటెల్తున్నాడో, ఏమయినా చెప్పాడా...
గొంతు #2: (శ్రీనివాస్ గొంతులా ఉంది) ఆ అక్కడ క్వారీలో వర్షం నీళ్లకు చెరువులా అయ్యిందని అక్కడికి ఈతకొట్టడానికి వెల్తున్నానని చెప్పాడు.
గొంతు #3: (కొంచెం ఆందోలనగా...) ఈత కొట్టడానికి ఆ క్వారీనే దొరిందా... అయిన ఇంతసేపు ఈతకొట్టడమేంటి... అవును నువ్వెందుకెళ్లావటు?
గొంతు #2: (కొంచెం భయం భయంగా) నేనటెల్లలేదు. నేను మేళ్లచెరువెళ్లి వస్తుంటే నాకు దారిలో కనిపించి క్వారీ దగ్గరికి వెళ్తున్నాడని చెప్పాడు.
[కొంతమంది అటేపెల్తున్నట్లు సబ్దం, అక్కడే ఉన్న మిగతావాళ్లు గుసగుసలు మొదలుపెట్టారు.]
సమయం సాయంత్రం 6:30 గంటలు కావొస్తుంది. అప్పటికే బాగా చీకటి పడుతోంది...
[దూరం నుండి ఎవరో ఏడుస్తున్న శబ్దం. మెళ్లగా దగ్గరవుతుంది. ఎవరో ఒకాయన చేతిలో 10-12 సంవత్సరాల పిల్లోడిని రెండు చేతులతో మోసుకొస్తున్నాడు. అతను వీధి దగ్గరికి రాంగానే, అతని చేతిలో ఉన్న పిల్లోడి తాలూకూ తల్లి గట్టిగా ఏడవటం మొదలు పెట్టింది. ఎవరూ ఆమెను సముదాయించడానికి కూడా ప్రయతించలేదు.]
గొంతు #3: ఎలా జరిగింది?
గొంతు #1: (వస్తున్న ధుఖాన్ని బలవంతంగా ఆపుకుంటూ) క్వారీలో ఈ వర్షాలకు మొక్కలు కూడా పెరిగాయి. నీళ్లలో ఈ తకొడుతుంటే, ఆ మొక్కలు కాళ్లకు చుట్టుకున్నటున్నాయి...
గొంతు #3: మొన్నట్నుంచే అక్కడ ఒక security gaurdని పెడదామనే ఆలోచనవచ్చింది, కానీ ఎందుకనో మర్చిపోయాను.
గొంతు #1: వాడికలా రాసిపెట్టుంటే మీరయినా ఏంచేయగలర్లేండి...
తరువాతి రోజు ఉదయం 10 గంటలయ్యింది.
[అంతకు ముందురోజు రాత్రి వర్షం పడక పోవడంవలన చెట్లన్నీ ఫ్యాక్టరీ నుండి వచ్చే బూడిదతో కప్పేసుకుపోయాయి... groundలో క్రికెట్ ఆడటానికి సన్నాహాలు మొదలైయ్యాయి. సీత వికెట్లతో కుస్తీ పడుతుంది...]
ప్రకాశ్: (అప్పుడే అక్కడికి వచ్చాడు) ఇదేంటి మనం ఇవాళ చేపలు పట్టడానికి వెళ్దామని అనుకున్నాంగా... మళ్లీ క్రికెట్టెందుకు?
సుధాకర్: నిన్న నేనూ శ్రీనూగాడూ కలిసి మేళ్లచెరువు వెళ్లి అక్కడ కావలిసినవన్నీ కొన్నాం. ఇవాళ రాహుల్ వచ్చి ఇంక చేపలొద్దూ ఏంవద్దని, ఆ కొక్కేలనూ వైర్లనూ ఎక్కడో పరేసాడు.
ప్రకాశ్: ఎందుకు పారేశాడు, మనకిస్తే మనమన్నా చేపలుపట్టుకోవడానికి వెళ్లేవాళ్లం కదా... అవునూ శ్రీనూగాడేడి కనపడటంలేదు, నిన్నంతా క్రికెట్ క్రికెట్ అని ఒకటే గొడవ చేసాడు.
సుధాకర్: నీకింకా తెలీదా, శ్రీనూగాడికి బాగా జ్వరం అంట. అయినా కాశీగాడు అలా అయిపోతాడని వాడికయినా ఎలా ఊహిస్తాడు, పాపం.
ప్రకాశ్: కాశీకేమయ్యింది?...
సుధాకర్: (కొంచెం ఆశ్చర్యంగా మొఖంపెట్టి...) నిన్న ఆ క్వారీలో ఈతకొట్టడానికి వెళ్లి చనిపోయాడు, నీకింకా తెలీదా... అసలు శ్రీనూగాడికి జ్వరమొచ్చిం కూడా అందుకే. నిన్న కాశీగాడు కూడా మాతోపాటే మేళ్లచెరువొచ్చాడు. వెనక్కొస్తుంటే వర్షం పడటం వళ్ల క్వారీలో బాగా నీళ్లు చేరాయని ఈతకొట్టడానికి వెల్దామన్నాడు. నాకు వేరేపనుండటం వళ్ల నేనెల్లలేదు. శ్రీనూగాడూ, వాడూ వెళ్లారు. శ్రీనూగాడికి ఈతరాక ఒడ్డుమీదనే ఉన్నాడు, ఈతకొట్టడానికి నీళ్లలోని వెళ్ళిన కాశీగాడు ఎంతకీ బయటికి రాకపోవడంతో, వాడికేంచేయాలో తెలీక పరిగెట్టుకుంటూ ఇంటికి వచ్చి వాళ్ళమ్మకు చెప్పాడంట.... అందుకనే రాహుల్ మనం ఇంకా నీళ్ల దగ్గరకు కూడా వెళ్లకూడాదని నిన్న మేము కొన్న కొక్కాలనీ పారేసాడు...
సీత: తొందరగా రండ్రాబాబూ, ఆట్టం మొదలు పెడదాం, మళ్లీ ఎండ వచ్చేస్తుంది...
[ఇది వాస్తవంగా జరిగిన సంఘటనకు కొంత కల్పితాన్ని జోడించి రాసాను. పాత్రల పేర్లను కూడా మార్చాను. google mapsలో నేను చిన్నప్పుడు పెరిగిన ప్రదేశాలను చూస్తుంటే ఎందుకో ఈ సంఘటన గుర్తుకొచ్చింది, అందరితో పంచుకోవాలని ఇలా ...]
[ఇంతకు ముందే వర్షం వడటం ఆగిపోయింది. ఎప్పుడూ సిమ్మెంటు ఫ్యాటరీ పొగగొట్టాల నుండి వచ్చే దుమ్ముతో మట్టి కొట్టుకుపోయుండే చెట్లంటినీ వర్షం నీరు కడిగేయటం వలన ఆకుపచ్చని రంగులో చాలా అందంగా కనబడ్తున్నాయి. మగవారంరూ ఫ్యాక్టరీకి వెళ్లిపోయారు, ఆడవాళ్లందరూ ఇళ్లలో పనులు పూర్తిచేసుకునే హడవిడిలో ఉన్నారు, ఇంక కాలనీ వీధిలో ఆ నలుగురు పిల్లలు తప్ప ఇంకెటువంటి జనసంచారం లేదు.]
శ్రీనివాస్: అన్నా క్రికెట్ ఆడదామా. groundలో ఎవరూ లేరు.
రాహుల్: we cannot, yesterday it rained heavily. And see how dirty the ground is.
ప్రకాష్: అవునురా బాబు, రాహుల్గాడు చెప్పింది కరెక్టే ground అంతా ఎంత రొచ్చు రొచ్చుగా ఉందో చూడు.
సుధాకర్: సెలవలు నిన్నే మొదలైనాయి, నాకేమో అప్పుడే bore కొట్టేస్తుంది. ఇంకేమైనా చేద్దాం.
శ్రీనివాస్: (తన నిరాశను అనచుకుంటూ) కావాలంటే మిగతావాళ్లందైనీ నేనే పిలుచుకు వస్తాను... సీత కూడా మనతో క్రికెట్ ఆడతానంది.
రాహుల్: (సుధాకర్ చెప్పింది పట్టించుకోకుండా) me too, feeling bored from the very first day of the holidays.
ప్రకాష్: (ఆలోచిస్తూ...) hey rAhul, how about playing an indoor game in my house, say vaikunTapAli.
సుధాకర్: (కంగారుగా...) లేదు లేదు ఇంకేమైనా చేద్దాం, ఇంట్లో మట్టుకు నేను ఉండలేను.
ప్రకాష్: మీ ఇంటికి కాదులేరా మా ఇంటికని చెబుతున్నాలే... అవును అందరం అలా దేవీ సిమెంట్ వైపు వెల్దామా?
సుధాకర్: వాళ్లు రానివరేమో...
ప్రకాష్: వాడా గొడకట్టుకుని రెండు మూడు సంవత్సరాలవుతుంది, ఇంకా ఫ్యాక్టరీ కట్టడం కూడా మొదలు పెట్టలేదు, రానివ్వకపోవడానికి అక్కడ ఎవరన్నా ఉన్నారా అసలు...
శ్రీనివాస్: అన్నా, అదిగో కాశీ కూడా వచ్చేస్తున్నాడు, మనమింకా క్రికెట్ మొదలు పెట్టేయ వచ్చు.
ప్రకాష్: నోర్ముయ్యిబె, ఇందాకే చెప్పాగా ground అంతా రొచ్చు రొచ్చుగా ఉందని.
(సుధాకర్ మొఖంలో ఇప్పుడు నిరాశ స్పష్టం కనిపిస్తుంది).
ప్రకాష్: ఒరే కాశీ, మేము దేవీ సిమ్మెంట్స్ వైపు వెల్తున్నాం నువ్వూ వస్తావా...
కాశీ: ఓ yes. తప్ప కుండా...
సమయం 11 గంటలు కావొస్తుంది
వాళ్లయిదుగురూ అలా నడుసుకుంటూ నడుసుకుంటూ, దేవీ సిమ్మెంట్సు వైపు వెళ్తున్నారు.
సుధాకర్: రోజూ బస్సులో వెళ్తుంటే వెంటనే వచ్చేస్తుంది కదా, ఇవాళ నడుస్తుంటే ఇంకా రాటల్లేదేంటి.
రాహుల్: hey look there is a spring flowing there...
శ్రీనివాస్: ఏంటీ స్ప్రింగా, ఇక్కడెవరు పారేసుకున్నారు, (వెతుకుతున్నట్లు అటూ ఇటూ చూస్తున్నాడు).
ప్రకాశ్: నీయబ్బ రాహుల్ చెప్పే స్ప్రింగు, అదిగో ఆ పిల్ల కాలవ గురించి.
కాశీ: అదా... అది పక్కన పొలాల్లోనుండి వస్తుంది, మనం రోజూ స్కూలు కెళ్లేటప్పుడు మన ఫ్యాక్టరీ దాటంగానే ఒక చిన్న బ్రిడ్జీ వస్తుంది కదా... దాని కింద నుండీ వెళ్లేది ఈ కాలవే. అందులో చేపలు కూడా ఉంటాయి తెలుసా...
శ్రీనివాస్: (కొంచెం ఉత్సాహంగా) ఏంటీ చేపలా.
కాశీ: మరి ఎండా కాలంలో కూడా, ఈ కాలువలో నీళ్లుంటాయి.
రాహుల్: hey! look this, look this, there are even fish in this water.
ప్రకాశ్: yeah... thats what we are talking about.
రాహుల్: hey all instead of playing cricket. why dont we come every day here and catch fish. I will sponsor for the fishing hooks and sticks...
శ్రీనివాస్: ఏంమంటున్నాడు? ఈ చేపల్ని ఇక్కడే వదిలేసి వెళ్లి క్రికెట్ ఆడుకుందామంటున్నాడా?
సుధాకర్: కాదురా బాబూ... ఈ సెలవలంతా క్రికెట్ ఆడే బదులుగా, రోజూ ఇక్కడికి వచ్చి చేపలుపడదామంటున్నాడు.
శ్రీనివాస్: (మరింత నిరాశగా, కంగాఉగా) ఏంటీ సెలవలంతానా... వదొద్దు... నాకు క్రికెట్టె కావాలి.
కాశీ: (సొంచెం నవ్వుతూ) ఈ రాహుల్గాడు వాళ్లూరిలో ఎప్పుడూ చేపల్ని చూసినట్టులేడులాగుంది. అసలు వాళ్లూర్లో ఇలా కాలువలు ఉంటాయో ఉండవో.
రాహుల్: what kasi. you are saying something?
కాశీ: (నవ్వునాపుకుంటూ) విన్నాడూ... (వచ్చీరాని ఇంగ్లీషులో) I talk worms.
రాహుల్: साला... we need worms too, but where will we get them now.
కాశీ: why worry? I here no.
[కాశీ చుట్టూ చూసి ఒక కర్రముక్కను తీసుకుని అక్కడ బాగా చిత్తడిగా ఉన్న నేలను తవ్వడం మొదలు పెట్టాడు.]
రాహుల్: kasi, what are you doing.
ప్రకాశ్: ఎందుకు తవ్వుతున్నావురా.
కాశీ: (తవ్వటం ఆపకుడా) వాన పాముల కోసం...
[అలా అంటుండగానే ఒక వానపాము బయట పడింది. కాశీ గర్వంగా వానపాముని బయటకు తీస్తుంటే అందరూ నోరు తెరచి అలా చూస్తూ ఉండిపోయారు.]
రాహుల్: man, you are really genius. how did you know you can get worms here?
కాశీ: my grandfather. ఇలా కాలువల పక్కనే నేలలోపల వాన పాములుంటాయని మా తాతయ్య చెప్పాడు. సెలవలకు మా ఊరుకి వెళ్లినప్పుడు, తాతయ్య నన్ను చేపలు పట్టడానికి తీసుకెతాడు కూడా.
[ప్రకాశ్, రాహుల్‌కి కాశీ చెప్పిందాన్ని ఇంగ్లీషులో చెప్పడం మొదలు పెడతాడు...]
సుధాకర్: నేను సాయంత్రం మేళ్లచెరువు వెల్తున్నా... అందరూ డబ్బులిస్తే నేను కొక్కాలవీ తెస్తాను మరి.
రాహుల్: so you are going to mellacheruv. here take this money and bring 5-6 hooks plastic wires. We can start our fishing from tommorow.
శ్రీనివాస్: నాకాకలేస్తుంది, ఇంకా ఇంటికి వెల్దామా...
ప్రకాశ్: what rahul, you always carry a 100 rupee note with you.
[రాహుల్ గర్వంగా నవ్వాడు... తరువాత ఇంకొంచెం సేపు చేపల్ని పట్టడానికున్న మెలుకువలు గురించి మాట్లాడుకుని అందరూ ఇంటిదారి పట్టారు...]
సమయం సాయంత్రం 5 గంటలు కావొస్తుంది...
[బయట వీధిలో కొంతమంది హడావిడిగా తిరుగుతున్నారు.]
గొంతు #1: నువ్వు చూసినప్పుడు ఎటెల్తున్నాడో, ఏమయినా చెప్పాడా...
గొంతు #2: (శ్రీనివాస్ గొంతులా ఉంది) ఆ అక్కడ క్వారీలో వర్షం నీళ్లకు చెరువులా అయ్యిందని అక్కడికి ఈతకొట్టడానికి వెల్తున్నానని చెప్పాడు.
గొంతు #3: (కొంచెం ఆందోలనగా...) ఈత కొట్టడానికి ఆ క్వారీనే దొరిందా... అయిన ఇంతసేపు ఈతకొట్టడమేంటి... అవును నువ్వెందుకెళ్లావటు?
గొంతు #2: (కొంచెం భయం భయంగా) నేనటెల్లలేదు. నేను మేళ్లచెరువెళ్లి వస్తుంటే నాకు దారిలో కనిపించి క్వారీ దగ్గరికి వెళ్తున్నాడని చెప్పాడు.
[కొంతమంది అటేపెల్తున్నట్లు సబ్దం, అక్కడే ఉన్న మిగతావాళ్లు గుసగుసలు మొదలుపెట్టారు.]
సమయం సాయంత్రం 6:30 గంటలు కావొస్తుంది. అప్పటికే బాగా చీకటి పడుతోంది...
[దూరం నుండి ఎవరో ఏడుస్తున్న శబ్దం. మెళ్లగా దగ్గరవుతుంది. ఎవరో ఒకాయన చేతిలో 10-12 సంవత్సరాల పిల్లోడిని రెండు చేతులతో మోసుకొస్తున్నాడు. అతను వీధి దగ్గరికి రాంగానే, అతని చేతిలో ఉన్న పిల్లోడి తాలూకూ తల్లి గట్టిగా ఏడవటం మొదలు పెట్టింది. ఎవరూ ఆమెను సముదాయించడానికి కూడా ప్రయతించలేదు.]
గొంతు #3: ఎలా జరిగింది?
గొంతు #1: (వస్తున్న ధుఖాన్ని బలవంతంగా ఆపుకుంటూ) క్వారీలో ఈ వర్షాలకు మొక్కలు కూడా పెరిగాయి. నీళ్లలో ఈ తకొడుతుంటే, ఆ మొక్కలు కాళ్లకు చుట్టుకున్నటున్నాయి...
గొంతు #3: మొన్నట్నుంచే అక్కడ ఒక security gaurdని పెడదామనే ఆలోచనవచ్చింది, కానీ ఎందుకనో మర్చిపోయాను.
గొంతు #1: వాడికలా రాసిపెట్టుంటే మీరయినా ఏంచేయగలర్లేండి...
తరువాతి రోజు ఉదయం 10 గంటలయ్యింది.
[అంతకు ముందురోజు రాత్రి వర్షం పడక పోవడంవలన చెట్లన్నీ ఫ్యాక్టరీ నుండి వచ్చే బూడిదతో కప్పేసుకుపోయాయి... groundలో క్రికెట్ ఆడటానికి సన్నాహాలు మొదలైయ్యాయి. సీత వికెట్లతో కుస్తీ పడుతుంది...]
ప్రకాశ్: (అప్పుడే అక్కడికి వచ్చాడు) ఇదేంటి మనం ఇవాళ చేపలు పట్టడానికి వెళ్దామని అనుకున్నాంగా... మళ్లీ క్రికెట్టెందుకు?
సుధాకర్: నిన్న నేనూ శ్రీనూగాడూ కలిసి మేళ్లచెరువు వెళ్లి అక్కడ కావలిసినవన్నీ కొన్నాం. ఇవాళ రాహుల్ వచ్చి ఇంక చేపలొద్దూ ఏంవద్దని, ఆ కొక్కేలనూ వైర్లనూ ఎక్కడో పరేసాడు.
ప్రకాశ్: ఎందుకు పారేశాడు, మనకిస్తే మనమన్నా చేపలుపట్టుకోవడానికి వెళ్లేవాళ్లం కదా... అవునూ శ్రీనూగాడేడి కనపడటంలేదు, నిన్నంతా క్రికెట్ క్రికెట్ అని ఒకటే గొడవ చేసాడు.
సుధాకర్: నీకింకా తెలీదా, శ్రీనూగాడికి బాగా జ్వరం అంట. అయినా కాశీగాడు అలా అయిపోతాడని వాడికయినా ఎలా ఊహిస్తాడు, పాపం.
ప్రకాశ్: కాశీకేమయ్యింది?...
సుధాకర్: (కొంచెం ఆశ్చర్యంగా మొఖంపెట్టి...) నిన్న ఆ క్వారీలో ఈతకొట్టడానికి వెళ్లి చనిపోయాడు, నీకింకా తెలీదా... అసలు శ్రీనూగాడికి జ్వరమొచ్చిం కూడా అందుకే. నిన్న కాశీగాడు కూడా మాతోపాటే మేళ్లచెరువొచ్చాడు. వెనక్కొస్తుంటే వర్షం పడటం వళ్ల క్వారీలో బాగా నీళ్లు చేరాయని ఈతకొట్టడానికి వెల్దామన్నాడు. నాకు వేరేపనుండటం వళ్ల నేనెల్లలేదు. శ్రీనూగాడూ, వాడూ వెళ్లారు. శ్రీనూగాడికి ఈతరాక ఒడ్డుమీదనే ఉన్నాడు, ఈతకొట్టడానికి నీళ్లలోని వెళ్ళిన కాశీగాడు ఎంతకీ బయటికి రాకపోవడంతో, వాడికేంచేయాలో తెలీక పరిగెట్టుకుంటూ ఇంటికి వచ్చి వాళ్ళమ్మకు చెప్పాడంట.... అందుకనే రాహుల్ మనం ఇంకా నీళ్ల దగ్గరకు కూడా వెళ్లకూడాదని నిన్న మేము కొన్న కొక్కాలనీ పారేసాడు...
సీత: తొందరగా రండ్రాబాబూ, ఆట్టం మొదలు పెడదాం, మళ్లీ ఎండ వచ్చేస్తుంది...
[ఇది వాస్తవంగా జరిగిన సంఘటనకు కొంత కల్పితాన్ని జోడించి రాసాను. పాత్రల పేర్లను కూడా మార్చాను. google mapsలో నేను చిన్నప్పుడు పెరిగిన ప్రదేశాలను చూస్తుంటే ఎందుకో ఈ సంఘటన గుర్తుకొచ్చింది, అందరితో పంచుకోవాలని ఇలా ...]
Tuesday, November 20, 2007
స్టాకు మార్కెట్టు???
కొన్ని నెలల క్రితం బ్లాగ్‌షేర్స్ అనే సైటులో నా బ్లాగులో షేర్లను అమ్మకానికి పెట్టి నేను నా మొటమొదటి షేర్ల వ్యాపారాన్ని మొదలు పెట్టాను. అక్కడ డబ్బు తప్ప మిగతాదంతా నిజంగానే జరుగుతుంటుంది. ఆ రకంగా కొన్ని రోజులు అక్కడ షేర్ల ఆట ఆడాను. అలా అక్కడ వేరే బ్లాగులలో షేర్లను కొంటూ అమ్ముతూ ఉంటే కొన్ని రోజులకు నా బ్లాగులో నా దగ్గర ఉన్న వాటాకంటే ఎక్కువ వాటాను ఇంకోడెవడో కొట్టేసాడు. నా బ్లాగు నాకు కాకుండా ఇంకోడెవడి దగ్గరో ఉండటమేమిటని (అప్పటికి ఆ సైటు బోరుకొట్టటం మొదలైయింది), ఆ సైటుకు వెళ్లటం మానేసాను. 1000 బ్లాగు డాలర్లతో మొదలు పెట్టి ఆరేడు నెలల్లో సుమారు 500,000 బ్లాగు డాలర్లు సంపాదించానక్కడ :) (అయితే అక్కడ బ్లాగు డాలర్లలో కొంత మంది ఆస్తి 13-14 అంకెలలో ఉండేది).ఈ మధ్య కాలంలో "నిజమైన" స్టాకు మార్కెట్టును గమనించటం లేదా అందులో పెట్టుబడి పెట్టడం అనే ఒక కొత్త వ్యాపకం మొదలుపెట్టాను. ఇక్కడ కొనటం అమ్మటం ఎంత నిజమో డబ్బులు పోవటం రావడం కూడా అంతే నిజం! నేను స్టాకు మార్కెట్టుకి కొత్త కాబట్టి పెట్టుబడి పెట్టేబదులుగా వాటి హెచ్చుతగ్గులు పరిశీలిస్తున్నాను. అందుకుగాను ఒక నాలుగైదు షేర్లను ఎంచుకుని వాటిని పరిశీలించటం మొదలు పెట్టాను. వాటి హెచ్చుతగ్గులు పరిశీలిస్తుంటే నా చిన్న బుర్రలో ఉన్న లాజిక్కుకి అందనివి ఏవేవో జరిగిపోతున్నాయక్కడ...
ఉదాహరణకు ఒక "క", "చ" అనే రెండు కంపెనీల షేర్లను తీసుకుందాం. రెండు కంపెనీల షేర్లూ పెరుగుతుతున్నాయి. అంతా బాగానే ఉందికదా అనుకుంటూ వాటి తీరుతెన్నులు పరిశీలించాలని అనుకున్నాను, అప్పుడే గమనించాను "చ" అనే కంపెనీ షేర్లను అమ్మే వాళ్ళకంటే కొనేవాళ్లు ఎక్కువ మంది ఉన్నారు, ఇలాంటప్పుడు దాని షేరు విలువ పెరగటం సహజం. అయితే "క" అనే కంపెనీ స్టాకులను కొనేవారి కంటే అమ్మేవాళ్ళు 3-4 రెట్లు ఎక్కువమంది ఉన్నారు, అయినా దాని విలువ ఆ రోజంతా పెరుగుతూనేఉంది. అంతేకాదు "చ" కంటే "క" విలువ బాగా పెరిగింది ఆ రోజు. దీని బట్టి కంపెనీ షేర్ల విలువలు కొనటం/అమ్మటం మీద మాత్రమే ఆధారపడవని తెలుసుకున్నాను. మరింకా వేటిమీద ఆధారపడతాయనే ఇంకో పెద్ద ప్రశ్న మిగిలిపోయింది :(
సరే ఇంక ఇక్కడ చర్చించుకోదగ్గ ఇంకో విషయం ఏమిటంటే ప్రతి 5 నిమిషాలకొకసారి refresh బట్టన్ని నొక్కి షేరు విలువ ఎంత పెరిగిందో చూసుకోవటం మొదలు పెట్టాను. కూడలిని కూడా ఇన్నిసార్లు నేనెప్పుడూ refresh చేయలేదు!... ఇంకా ఏ షేర్లనూ కొనకుండానే ఇంతలా ప్రతీ ఐదు నిమిషాలకొక సారి చూస్తున్నానంటే మరి వందల సంఖ్యలో షేర్లను కొని అమ్మేవారి పరిస్తితి ఎలాగుంటుందో!... లేక కొత్తొక వింత, అన్నట్లు స్టాకు మార్కెట్టు క్లబ్బులో కొత్తగా జేరిన వాళ్లే ఇలాంటి విపరీతమైన ఉత్సాహాన్ని ప్రదర్శిస్తూ ఉంటారా?...
ఇదంతా అయిన తరువాత ఇంక పరిశీలించింది చాలనుకుని, ధైర్యం చేసి నా "బిగినర్స్ లక్కు"ను పరీక్షించుకుందామని అంతకుముందు తగ్గి ఇప్పుడు పెరుగుతున్న రెండు కంపెనీల షేర్లను తలా మూడు కొన్నాను... తీరా కొన్న ఐదు నిమిషాలలోనే షేరుకి ఐదు శాతం చప్పున వాటి విలువ పడిపోయింది... స్టాకు మార్కెట్టులో కనీసం "బిగినర్స్ లక్కు" కూడా పని చేయదని ఇంకో పాఠాన్ని నేర్చుకున్నాను. ఇప్పుడు వాటిని వదిలించుకుందామని ప్రతీ రెండు నిమిషాలకోసారి వాటి విలువలోని హెచ్చుతగ్గులను పరిశీలించటం మొదలు పెట్టాను...
Monday, March 27, 2006
తగిన శాస్తి aka Tit for Tat
ఇవాళ బెంగళూరులో ఏదో పనిబడి అక్కడి బస్సులో ప్రయానిస్తున్నాను. అటూ ఇటూ తిరగవలసిన పని కాబట్టి ఒక రోజు పాసు(Rs.25) తీసుకున్నాను. ఆ బస్సుకు వేరేగా కండక్టరు లేడు. డ్రయివరే కండక్టరుగా వ్యవహరించి టికెట్లు జారీ చేస్తున్నాడు. చాలా మంది ఉండటం వలన నేను ఇచ్చిన 100 రూపాయిలకు చిల్లర తరువాత ఇస్తానని చెప్పాడు. నేను సరేనని ఎట్లాగూ ఆ బస్సు చివరి స్టాపు వరకు వెళ్ళాలి కాబట్టి దిగేముందు తీసుకోవచ్చు కదా అని అనుకున్నాను.
స్టాపు వచ్చింది. నేను డ్రయివరుగారి దగ్గరకు వెళ్ళి నాకు రావలసిన Rs.75 గురించి అడిగాను. నా చేతిలో 5/- పెట్టి "ఎస్టు కొటిదవు" అని ఏదో అడిగాడు. బహుషా ఎక్కడ ఎక్కానో అరాతీస్తున్నాడేమో, రెండు మూడు సార్లు అడిగినా తరువాత అతనికి నేను ఎంత ఇచ్చాను అనేది అరాతీస్తున్నాడేమో అని సందేహం వచ్చి 100 అని చెప్పాను. తరువాత నాటికెట్టు తీసుకుని దానిని పరిశీలించి ఇంకో 5/- నా చేతిలో పెట్టాడు. టికెట్టును మరల ఇంకో సారి పరిశీలించి నాచేతిలో ఉన్నా 5+5=10/- తీసుకుని 80 రూపాయిలు నాచేతిలో పెట్టాడు.
75/- ఇవ్వాల్సిన చేట 80 ఎందు కిచ్చాడా అని ఆలోచిస్తుంటే, బస్సు మళ్ళీ నిండటం మెదలు పెట్టింది, నేను దిగిపోయాను. అందుకనే ప్రతీ బస్సులో కండక్టరు వేరేగా ఉంటే బగుంటుంది, ఇదిగో ఇలా ఎక్కువ డబ్బు ఎచ్చేవాడు కాదుగదా అని నేను ఆలో చిస్తుంటే అప్పుడు నాకు తట్టింది. నా టిక్కెట్టు ఆ డ్రయివరు దగ్గరే ఉంది అని. బస్సేమో వెళ్ళిపోయింది. ఒకరోజు పాసు కాబట్టి దానిని మళ్ళీ ఇంకోళ్ళకు అమ్ముకోవచ్చు.
ఇంతకీ ఇక్కడ బకరా ఎవరు, మళ్ళీ టికెట్టు కొనుకున్న నేనా, ఎక్కువ డబ్బు ఇచ్చిన డ్రయివరా, లేక ఇద్దరమూనా.
Today when I started my journey in Bangalore, I bought a day pass worth Rs.25. The bus does not have a conductor. Driver is also issuing the tickets. He told me that he will be giving the change for the 100 I have given to him, when I get down. As my destination is the last stop of this bus, I did not bother much about it.
The stop has come. Asked the driver about my 75/-. He put a 5/- in my hand and asked "esTu koTidavu"(kannaDa). I thought he is asking me about where I got into the bus. He aske the same question for two more times. Then, I guessed that he was asking how much I have paid him innitially. He took my ticket and observed it and put another 5/- in my hand. Immidiately he observed the ticket once again and then replaced the 5+5=10/- with 80/-.
But why did he give me 80/- instead of 75/-. As the bus started to fill up, I got down from the bus. I started thinking, about why he gave me 80/-. May be because he got confuseddoing the double duties. But wait, where is my ticket. It is still there with the driver, he has not returned to me back after his observation. And there is a possibility that he can still sell that ticket to some other person as it is a day pass.
So, who is the "bakara" here. Me, because I had to buy another ticket; the driver, who has returned me excess fare; or is it both of us.
స్టాపు వచ్చింది. నేను డ్రయివరుగారి దగ్గరకు వెళ్ళి నాకు రావలసిన Rs.75 గురించి అడిగాను. నా చేతిలో 5/- పెట్టి "ఎస్టు కొటిదవు" అని ఏదో అడిగాడు. బహుషా ఎక్కడ ఎక్కానో అరాతీస్తున్నాడేమో, రెండు మూడు సార్లు అడిగినా తరువాత అతనికి నేను ఎంత ఇచ్చాను అనేది అరాతీస్తున్నాడేమో అని సందేహం వచ్చి 100 అని చెప్పాను. తరువాత నాటికెట్టు తీసుకుని దానిని పరిశీలించి ఇంకో 5/- నా చేతిలో పెట్టాడు. టికెట్టును మరల ఇంకో సారి పరిశీలించి నాచేతిలో ఉన్నా 5+5=10/- తీసుకుని 80 రూపాయిలు నాచేతిలో పెట్టాడు.
75/- ఇవ్వాల్సిన చేట 80 ఎందు కిచ్చాడా అని ఆలోచిస్తుంటే, బస్సు మళ్ళీ నిండటం మెదలు పెట్టింది, నేను దిగిపోయాను. అందుకనే ప్రతీ బస్సులో కండక్టరు వేరేగా ఉంటే బగుంటుంది, ఇదిగో ఇలా ఎక్కువ డబ్బు ఎచ్చేవాడు కాదుగదా అని నేను ఆలో చిస్తుంటే అప్పుడు నాకు తట్టింది. నా టిక్కెట్టు ఆ డ్రయివరు దగ్గరే ఉంది అని. బస్సేమో వెళ్ళిపోయింది. ఒకరోజు పాసు కాబట్టి దానిని మళ్ళీ ఇంకోళ్ళకు అమ్ముకోవచ్చు.
ఇంతకీ ఇక్కడ బకరా ఎవరు, మళ్ళీ టికెట్టు కొనుకున్న నేనా, ఎక్కువ డబ్బు ఇచ్చిన డ్రయివరా, లేక ఇద్దరమూనా.
Today when I started my journey in Bangalore, I bought a day pass worth Rs.25. The bus does not have a conductor. Driver is also issuing the tickets. He told me that he will be giving the change for the 100 I have given to him, when I get down. As my destination is the last stop of this bus, I did not bother much about it.
The stop has come. Asked the driver about my 75/-. He put a 5/- in my hand and asked "esTu koTidavu"(kannaDa). I thought he is asking me about where I got into the bus. He aske the same question for two more times. Then, I guessed that he was asking how much I have paid him innitially. He took my ticket and observed it and put another 5/- in my hand. Immidiately he observed the ticket once again and then replaced the 5+5=10/- with 80/-.
But why did he give me 80/- instead of 75/-. As the bus started to fill up, I got down from the bus. I started thinking, about why he gave me 80/-. May be because he got confuseddoing the double duties. But wait, where is my ticket. It is still there with the driver, he has not returned to me back after his observation. And there is a possibility that he can still sell that ticket to some other person as it is a day pass.
So, who is the "bakara" here. Me, because I had to buy another ticket; the driver, who has returned me excess fare; or is it both of us.
Thursday, March 16, 2006
దెయ్యమా?.. aka Is it ghost!...
ఇవాళ, ఎందుకనో నేను ఇప్పటి వరకు తీసిన ఫొటోలను ఒక సారి తిరగేయాలని అనిపించింది. ఇదిగో అప్పుడే ఈ ఫొటో కనిపించింది. దీనిని నేను ఎటువంటి మార్పులు-చేర్పులు చేయలేదు. మరి అక్కడ ఉన్న ఆ ఆకారం ఏమిటి మరి. ఈ ఫోటోను నేను మొన్నామధ్య తమిళనాడు వెళ్ళినప్పుడు, ఈరోడ్ జంక్షనులో ఇంకో రైలు కోసం ఆగినప్పుడు తీసాను. గమనించారా అక్కడ ట్రాలీ మీద ఏదో పొగ, మనిషి పోలిన ఆకారం ఒకటి ఉంది. కనిపించిందా. మనకు అప్పుడప్పుడు ఈమెయిల్లలో వచ్చే దెయం ఫొటోలాగే ఉందికదా. ఫోటో లోపలికి ఆ ఆకారం ఎలా వచ్చింది చెప్మా!!. బహుశా ఈరోడ్ జంక్షనులో ఏదయినా దెయ్యం ఉందేమో. అదే ఇలా నా ఫొటోలో వచేసిందేమో...
మరదే, ఇంకా నేను పూర్తిగా చెప్పక ముందే అలాంటి సందేహాలకు తావివ్వకూడదు. నేను ఈ ఫొటో ఎలా తీసాను అని మరిచి పోయుంటే నేను కూడా మీలాగే ఆలోచించేవాడినేమో. కానీ నేను మరిచిపోలేదు కదా మరి. ఈ ఫొటోను తీస్తునప్పుడు స్టేషనులో కొంచెం చీకటిగా ఉంది. అందుకని కెమెరా షట్టర్ వేగాన్ని కొంచెం తగ్గించి, టైమర్ పెట్టి తీసాను ఇంతలో నా మిత్రుడు నేను రైలు ముందు నుంచుని ఫొటో దిగుతానని చెప్పి ఇదిగో ఇలా అటూ ఇటూ తిరిగాడు. దాని ఫలితమే ఫొటోలోని ఆ వింత ఆకారం.
మరిచే పోయాను ఈ బ్లాగులో ఇది నా 50వ రచన. మొదలు పెట్టిన 20 నెలల తరువాత 50 కి చేరుకున్నాను, 100ను చేరుకోవాలంటే ఇంకా ఎన్ని సంవత్సరాలు పడుతుందో మరి. అప్పుడప్పుడు ఇంగీషులో రాస్తూ అప్పుడప్పుడూ తెలుగులో రాస్తూ, ఈ మధ్యనే రెండు భాషలలో రాయటం మొదలు పెట్టాను మరి. పైన ఉన్న View in English - Beta చూడండి. ఇలా రెండు భాషలలో రాయటం ఎన్నిరోజులు కొనసాగుతుందో చూద్దాం మరి.
In English: Today, I felt like scanning through the photos I have taken with my camera. That is when I came across this photo. I shot this photo when we were waiting for a train in erode junction. You might have already observed that there is some kind of fog taking the shape of a man. I assure you that there arent any editings in photoshop or similar software. Then how did the weird shape come into the picture. You might be thinking that there might be some ghost in that railway station. And some how it appeared in this photo.
No, you should listen to the complete story before coming to a conclusion. If I forgot how I took this photo then I would have come to a similar conclusion like you people. But luckily I did not forget that. While I was taking this photo there is a bad light in the station and I have to adjust the camera to a slower shutter speed and then set the timer to take the photo, meanwhile, one of my friend started wakling in between. Thats how the strange, wierd figure in the photo formed. So, no ghosts.
OH! I just forget to tell, this is my 50th post. Started this blog some 20 months ago. Though I thought to remind you all in my 100th post, I feared that it might take another couple of years. Till recently this blog featured posts in english and some times in Telugu language. Recently I started posting in both the languages simultaneously. You might have already noticed that, so you are reading this post in english. Any way once again see తెలుగులో చదవండి - నిర్మాణంలో ఉన్నది at the top. Lets see how long I will be posting in two languages.
మరదే, ఇంకా నేను పూర్తిగా చెప్పక ముందే అలాంటి సందేహాలకు తావివ్వకూడదు. నేను ఈ ఫొటో ఎలా తీసాను అని మరిచి పోయుంటే నేను కూడా మీలాగే ఆలోచించేవాడినేమో. కానీ నేను మరిచిపోలేదు కదా మరి. ఈ ఫొటోను తీస్తునప్పుడు స్టేషనులో కొంచెం చీకటిగా ఉంది. అందుకని కెమెరా షట్టర్ వేగాన్ని కొంచెం తగ్గించి, టైమర్ పెట్టి తీసాను ఇంతలో నా మిత్రుడు నేను రైలు ముందు నుంచుని ఫొటో దిగుతానని చెప్పి ఇదిగో ఇలా అటూ ఇటూ తిరిగాడు. దాని ఫలితమే ఫొటోలోని ఆ వింత ఆకారం.
మరిచే పోయాను ఈ బ్లాగులో ఇది నా 50వ రచన. మొదలు పెట్టిన 20 నెలల తరువాత 50 కి చేరుకున్నాను, 100ను చేరుకోవాలంటే ఇంకా ఎన్ని సంవత్సరాలు పడుతుందో మరి. అప్పుడప్పుడు ఇంగీషులో రాస్తూ అప్పుడప్పుడూ తెలుగులో రాస్తూ, ఈ మధ్యనే రెండు భాషలలో రాయటం మొదలు పెట్టాను మరి. పైన ఉన్న View in English - Beta చూడండి. ఇలా రెండు భాషలలో రాయటం ఎన్నిరోజులు కొనసాగుతుందో చూద్దాం మరి.
In English: Today, I felt like scanning through the photos I have taken with my camera. That is when I came across this photo. I shot this photo when we were waiting for a train in erode junction. You might have already observed that there is some kind of fog taking the shape of a man. I assure you that there arent any editings in photoshop or similar software. Then how did the weird shape come into the picture. You might be thinking that there might be some ghost in that railway station. And some how it appeared in this photo.
No, you should listen to the complete story before coming to a conclusion. If I forgot how I took this photo then I would have come to a similar conclusion like you people. But luckily I did not forget that. While I was taking this photo there is a bad light in the station and I have to adjust the camera to a slower shutter speed and then set the timer to take the photo, meanwhile, one of my friend started wakling in between. Thats how the strange, wierd figure in the photo formed. So, no ghosts.
OH! I just forget to tell, this is my 50th post. Started this blog some 20 months ago. Though I thought to remind you all in my 100th post, I feared that it might take another couple of years. Till recently this blog featured posts in english and some times in Telugu language. Recently I started posting in both the languages simultaneously. You might have already noticed that, so you are reading this post in english. Any way once again see తెలుగులో చదవండి - నిర్మాణంలో ఉన్నది at the top. Lets see how long I will be posting in two languages.
Wednesday, March 15, 2006
స్మశానం aka Graveyard
నిన్న రాత్రి 12:00కి లాబ్ నుండి బయటపడి down co-ops అనబడే ఒక బేకరీకి వెళ్ళి ఒక జ్యూస్ చెప్పాము. అప్పుడే బాగా దిట్టంగా పెరిగిన ఈ మఱ్ఱిచెట్టును చూసాము. దాన్నిని చూసిన తరువాత ఎందుకనో నేను చిన్నపుడు చేసిన ఒక ఘనకార్యం గుర్తుకు వచ్చింది.
అప్పట్లో మేము విశాఖపటణంలోని NAD కొత్తరోడ్డు దగ్గర ఉండేవాళ్ళము. నేనేమో అక్కడికి దగ్గరలో ఉండే సెంట్. ఆన్స్ హై స్కూలులో చదివే వాడిని. అయితే ఆ స్కూలు పక్కనే ఒక స్మశానం ఉండేది. నా క్లాసు రూములో నేను కూర్చునే బెంచీ నుండి ఆ స్మశానం చాలా బాగా కనిపించేదన్న మాట. అడపాదడపా అక్కడకు శవాలను తీసుకు రావటం కూడా చూసాను. అక్కడే చని పోయిన గేదెలు, బర్రెల చర్మాలను వలిచి వాటిని పాతి పెట్టేసే వారు. ఇవ్వన్నీ చూసినప్పుడు నాకు పెద్దగా భయం వేయలేదు. నాకు అప్పటి వరకూ శవాల గురించి, ప్రేతాత్మల గురించి ఎవరూ నూరి పోయనందుకు గావచ్చు. అయితే ఒక రోజు ఆ స్మశానం చుట్టూ తిరిగి అవతలికి వెళ్ళ వలసి వచ్చింది. ఆ స్మశానం పక్కనే ఒక ఆటస్థలం ఉంది గావచ్చు, చాలా సేపు నడవాలి, బాగా చీకటి పడి పోయింది. అంత సేపు ఎవడు నడుస్తాడని ఆ స్మశానంలో నుండి వెళ్ళటానికి నిస్చయించుకున్నాను (అప్పట్లో ఆ స్మశానానికి గేట్లు లేవు మరి). పెద్దగా ఆలోచించకుండా ఆ స్మశానం నుండే వెళ్ళి ఒక పావుగంట నడకను కాపాడుకున్నాను.
అదే ఇప్పుడు, పట్టపగలు వెళ్ళమన్నా కూడా ఆలోచిస్తానేమో. అప్పుడు మరి నాకు దెయ్యాలగురించి ఎవరూ చెప్పలేదు కాబట్టి స్మశానంలో ఉన్న అడ్డ దారికి బయట ఉన్న దారికి పెద్దగా తేడా కనిపించలేదు. రెండూ దారులుగానే కనిపించాయి.
అంటే కొత్త విషయాలు తెలిసేకొద్దీ మనము చేయగలిగే పనుల మీద కూడా అపనమ్మకం తలెత్తుతుందంటారా? కాదేమో ఇక్కడ మనలో రెండు భావనలు ఉంటాయి, ఒకటేమో స్మశానంలో దెయ్యాలున్నాయి అనేదానిని నమ్మమంటుంది, ఇంకోటేమో అదంతా ఉత్తదే అక్కడ దెయాలేమీ ఉండవు, మహా అయితే పాములుంటాయేమో అని చెబుతుంది. ఈ రెండు భావనల సంఘర్షణలలో మొదటిది గెలిచినప్పుడు స్మశానం అంటే మనకు భయం వేస్తుంది, అదే రెండోది గెలిచినప్పుడు...(ఇది గెలవటం కొంచెం కష్టం).
అక్కడ అలా ఆ చెట్టును చూసిన ప్రతీ సారీ నాకు ఇలాగే అనిపిస్తూ ఉంటుంది. మరి ఇప్పుడు నేను చిన్నప్పుడు తెలియక చేసినదానిని తెలిసి చేయగలన మరి?... ఏమో!!, అయినా అంత సమయం ఎవరికుందీ...
In English: Yesterday after completing the work in lab at night 12:00 we went to our regular visit, down co-ops, and ordered a juice. Then I have come across this fully grown baniyan tree, which always made me remember about the adventure I have done in my childhood.
In those days we used to live near NAD kottaroad in Vishakapatnam. I used to study in St. Anns High School. Behind this school there was a graveyard, and the deseased were buried there ocasionally. The place where I sit in my classroom has a very excellent view of the graveyard. I have seen many dead bodies brought there and then burried. Sometimes the skins of dead buffaloes are peeled off, which were later burried in a big pit at a corner of the graveyard. I did not feel any kind of fear at that age. May be, I was not told, that the dead may become ghosts, till that time. One night due to some reasons I have to walk around the graveyard, suddenly I felt like, why not take a shortcut through the graveyard, instead of walking all around it. So, proceeded with that idea and crossed the graveyard and saved 15 minutes.
But, can I do this now. May be I will think twice to cross alone even in daylight. As I was not induced with any fear at that time of my childhood, I did not felt any difference in those paths.
Can we conclude, that knowing new things, reduce our confidence... I think not... Here it might be thought of as a war between two ideas, one idea saying that there are ghosts in the graveyard and the other saying that a graveyard is like any other place and the ghost thing is trash. The idea that wins will be controlling our mind. Most often the first idea wins beyond the logic...
Everytime I see this tree I get all these wierd feelings. Can I still do what I have done in my childhood?... who knows!!, anyway who is having that much of time to do all those crap...
అప్పట్లో మేము విశాఖపటణంలోని NAD కొత్తరోడ్డు దగ్గర ఉండేవాళ్ళము. నేనేమో అక్కడికి దగ్గరలో ఉండే సెంట్. ఆన్స్ హై స్కూలులో చదివే వాడిని. అయితే ఆ స్కూలు పక్కనే ఒక స్మశానం ఉండేది. నా క్లాసు రూములో నేను కూర్చునే బెంచీ నుండి ఆ స్మశానం చాలా బాగా కనిపించేదన్న మాట. అడపాదడపా అక్కడకు శవాలను తీసుకు రావటం కూడా చూసాను. అక్కడే చని పోయిన గేదెలు, బర్రెల చర్మాలను వలిచి వాటిని పాతి పెట్టేసే వారు. ఇవ్వన్నీ చూసినప్పుడు నాకు పెద్దగా భయం వేయలేదు. నాకు అప్పటి వరకూ శవాల గురించి, ప్రేతాత్మల గురించి ఎవరూ నూరి పోయనందుకు గావచ్చు. అయితే ఒక రోజు ఆ స్మశానం చుట్టూ తిరిగి అవతలికి వెళ్ళ వలసి వచ్చింది. ఆ స్మశానం పక్కనే ఒక ఆటస్థలం ఉంది గావచ్చు, చాలా సేపు నడవాలి, బాగా చీకటి పడి పోయింది. అంత సేపు ఎవడు నడుస్తాడని ఆ స్మశానంలో నుండి వెళ్ళటానికి నిస్చయించుకున్నాను (అప్పట్లో ఆ స్మశానానికి గేట్లు లేవు మరి). పెద్దగా ఆలోచించకుండా ఆ స్మశానం నుండే వెళ్ళి ఒక పావుగంట నడకను కాపాడుకున్నాను.
అదే ఇప్పుడు, పట్టపగలు వెళ్ళమన్నా కూడా ఆలోచిస్తానేమో. అప్పుడు మరి నాకు దెయ్యాలగురించి ఎవరూ చెప్పలేదు కాబట్టి స్మశానంలో ఉన్న అడ్డ దారికి బయట ఉన్న దారికి పెద్దగా తేడా కనిపించలేదు. రెండూ దారులుగానే కనిపించాయి.
అంటే కొత్త విషయాలు తెలిసేకొద్దీ మనము చేయగలిగే పనుల మీద కూడా అపనమ్మకం తలెత్తుతుందంటారా? కాదేమో ఇక్కడ మనలో రెండు భావనలు ఉంటాయి, ఒకటేమో స్మశానంలో దెయ్యాలున్నాయి అనేదానిని నమ్మమంటుంది, ఇంకోటేమో అదంతా ఉత్తదే అక్కడ దెయాలేమీ ఉండవు, మహా అయితే పాములుంటాయేమో అని చెబుతుంది. ఈ రెండు భావనల సంఘర్షణలలో మొదటిది గెలిచినప్పుడు స్మశానం అంటే మనకు భయం వేస్తుంది, అదే రెండోది గెలిచినప్పుడు...(ఇది గెలవటం కొంచెం కష్టం).
అక్కడ అలా ఆ చెట్టును చూసిన ప్రతీ సారీ నాకు ఇలాగే అనిపిస్తూ ఉంటుంది. మరి ఇప్పుడు నేను చిన్నప్పుడు తెలియక చేసినదానిని తెలిసి చేయగలన మరి?... ఏమో!!, అయినా అంత సమయం ఎవరికుందీ...
In English: Yesterday after completing the work in lab at night 12:00 we went to our regular visit, down co-ops, and ordered a juice. Then I have come across this fully grown baniyan tree, which always made me remember about the adventure I have done in my childhood.
In those days we used to live near NAD kottaroad in Vishakapatnam. I used to study in St. Anns High School. Behind this school there was a graveyard, and the deseased were buried there ocasionally. The place where I sit in my classroom has a very excellent view of the graveyard. I have seen many dead bodies brought there and then burried. Sometimes the skins of dead buffaloes are peeled off, which were later burried in a big pit at a corner of the graveyard. I did not feel any kind of fear at that age. May be, I was not told, that the dead may become ghosts, till that time. One night due to some reasons I have to walk around the graveyard, suddenly I felt like, why not take a shortcut through the graveyard, instead of walking all around it. So, proceeded with that idea and crossed the graveyard and saved 15 minutes.
But, can I do this now. May be I will think twice to cross alone even in daylight. As I was not induced with any fear at that time of my childhood, I did not felt any difference in those paths.
Can we conclude, that knowing new things, reduce our confidence... I think not... Here it might be thought of as a war between two ideas, one idea saying that there are ghosts in the graveyard and the other saying that a graveyard is like any other place and the ghost thing is trash. The idea that wins will be controlling our mind. Most often the first idea wins beyond the logic...
Everytime I see this tree I get all these wierd feelings. Can I still do what I have done in my childhood?... who knows!!, anyway who is having that much of time to do all those crap...
Sunday, March 12, 2006
బామ్మగారి సిగరెట్టు
మొన్నా మధ్య నా మిత్రులతో కలిసి కన్యాకుమారి వెల్లాల్సివచ్చింది. అక్కడికి చేరు కునే సరికి రాత్రి 9:30 అయ్యింది. హోటలులో గది అద్దెకు తీసుకుని భొజనానికి బయటకు వచ్చాము. బోజనం తరువాత ఫోను చేసుకోవడానికి ఒక పాన్ షాపు దగ్గర ఆగాము. ఇంత మన కధానయిక గారు అప్పుడే మా దృష్టిలో పడ్డారు. ఆమె ఎవరో అప్పుడే కింద పడెసిన ఒక సిగరెట్టు ముక్కను ఎరుకునే ప్రయత్నంలో ఉన్నారు. ఏరుకుని అరవంలో ఏదో గట్టిగా మాట్లాడుతున్నారు. ఒక్క ముక్క ర్ధమయితే ఒట్టు.
ఇంతలో Sumit నా దగ్గర ఉన్న కెమెరాను లాక్కుని, దానిని ఆమెకు చూపిస్తూ ఫోటో అని అరిచాడు. వెంటనే ఒక మంచి ఫోసు ఇచ్చి ఫొటో తీయించుకుంది. ఫొటో తీసిన తరువార ఏదో గబగబా మాట్లాడింది (బహుశా ఫొటో బాగానే వచ్చిందా అని అడిగి ఉంటుంది.) ఇంకొంత సేపటి తరువాత ఆమే నోటినుండి సిగరెట్ అనే పదం వెలువడింది, అప్పటి దాకా ఏం మాట్లాడిందో అస్సలు అర్ధం కాలేదు, బహుశా సిగరెట్టు ఇమ్మని అడుగుతుందేమో. కానీ మేమెవరం సిగరెట్టు తాగమే మరి.
ఇంకొంచెం సేపటి తరువాత ఏదో ఆప్యాయంగా మాట్లాడటం మొదలు పెట్టింది. ఉహూ! ఏమాత్రం అర్ధం అవ్వటం లేదు. వెనుకనే ఉన్న పాన్ షాపు యజమాని ఆమే మీ గురించి కుశల ప్రశ్నలు అడుగుతుందని, సిగరెట్లు తాగకూడదని చెబుతుందని వెవరించాడు. ఇంతలో ఎవరో ఇంకో సిగరెట్టు పడేసారు, ఈవిడ ఆ సిగరెట్టును ఏరుకుని తృప్తిగా పొగతాగటం మొదలు పెట్టింది.
Recently, I, along with my friends, went to KanyaKumari for a little bit of site seeing. We reached there by 9:30 PM booked our room in a hotel. Then came out to have our dinner. After dinner we were waiting at a telephone booth cum pan shop. This is when the heroin of the story entered in to picture. She was trying to pick the cigarette thrown away freshly. She was talking something loudly in tamil. I have no idea on what topic she is talking so loudly.
Sumit suddenly grabbed the camera from me and shouted "photo" at her by showing the camera. Immediately she gave us a wonderful pose. The camera captured the pose with a flash. Suddenly, she started talking fastly with Sumit. No wonder we did not understand what she was talking. After hearing the word cigarrette, we assumed that that she was asking for a cigarrete from us. But, sorry no one among us smoked.
Few moments later a caring expression appeared on her face. And started talking with us and waiting for some moments as if she was expecting answers from us. The pan shop owner now managed to translate that she was asking about our father's name etc.., and how she was trying to explain us that smoking is not good for our health. Some one has thrown another cigarrete and she got diverted towards the cigarrette, making her to forget us. She once again started smoking happily.
ఇంతలో Sumit నా దగ్గర ఉన్న కెమెరాను లాక్కుని, దానిని ఆమెకు చూపిస్తూ ఫోటో అని అరిచాడు. వెంటనే ఒక మంచి ఫోసు ఇచ్చి ఫొటో తీయించుకుంది. ఫొటో తీసిన తరువార ఏదో గబగబా మాట్లాడింది (బహుశా ఫొటో బాగానే వచ్చిందా అని అడిగి ఉంటుంది.) ఇంకొంత సేపటి తరువాత ఆమే నోటినుండి సిగరెట్ అనే పదం వెలువడింది, అప్పటి దాకా ఏం మాట్లాడిందో అస్సలు అర్ధం కాలేదు, బహుశా సిగరెట్టు ఇమ్మని అడుగుతుందేమో. కానీ మేమెవరం సిగరెట్టు తాగమే మరి.
ఇంకొంచెం సేపటి తరువాత ఏదో ఆప్యాయంగా మాట్లాడటం మొదలు పెట్టింది. ఉహూ! ఏమాత్రం అర్ధం అవ్వటం లేదు. వెనుకనే ఉన్న పాన్ షాపు యజమాని ఆమే మీ గురించి కుశల ప్రశ్నలు అడుగుతుందని, సిగరెట్లు తాగకూడదని చెబుతుందని వెవరించాడు. ఇంతలో ఎవరో ఇంకో సిగరెట్టు పడేసారు, ఈవిడ ఆ సిగరెట్టును ఏరుకుని తృప్తిగా పొగతాగటం మొదలు పెట్టింది.
Recently, I, along with my friends, went to KanyaKumari for a little bit of site seeing. We reached there by 9:30 PM booked our room in a hotel. Then came out to have our dinner. After dinner we were waiting at a telephone booth cum pan shop. This is when the heroin of the story entered in to picture. She was trying to pick the cigarette thrown away freshly. She was talking something loudly in tamil. I have no idea on what topic she is talking so loudly.
Sumit suddenly grabbed the camera from me and shouted "photo" at her by showing the camera. Immediately she gave us a wonderful pose. The camera captured the pose with a flash. Suddenly, she started talking fastly with Sumit. No wonder we did not understand what she was talking. After hearing the word cigarrette, we assumed that that she was asking for a cigarrete from us. But, sorry no one among us smoked.
Few moments later a caring expression appeared on her face. And started talking with us and waiting for some moments as if she was expecting answers from us. The pan shop owner now managed to translate that she was asking about our father's name etc.., and how she was trying to explain us that smoking is not good for our health. Some one has thrown another cigarrete and she got diverted towards the cigarrette, making her to forget us. She once again started smoking happily.
Sunday, January 29, 2006
నిశాచర జీవం
ఈ మధ్య Night Photography కి 3 మౌలిక సూత్రాలు చదివి ఈ ఫొటోను తీశాను. ఇది తీసేటప్పుడు నేను కెమెరాను చేతితో పట్టుకోకుండా అలా గోడమీదపెట్టి తీసేశాను.
ఇంతకు మునుపు ఇక్కడ వాచ్‌మ్యాన్ ఉన్నా కూడా అతను వచ్చి మా హాస్టలుబ్లాకు వరండాలో పొడుకునేవాడు, కానీ మొన్నటి బెంగులూరులో తీవ్రవాద దాడి తరువాత ఇదిగో ఇలా రాత్రంతా మేల్కొని ఉండవలసి వస్తుంది పాపం. ఇదొక్కటే ఎంటి కాలేజీలో ఇంకా చాలా ఆంక్షలు విధించేసారు. రాత్రి 10 తరువాత (అమ్మాయిలయితే తొమ్మిదికే) ఎవరూ కాలేజి లోపలినుండి బయటకు గానీ బయటనుండి లోపలికి గానీ వెళ్ళనివ్వటంలేదు. ఇంతకుమునుపు రాత్రంతా కాలేజీలో ఎవరో ఒకరు అలా తిరుగుతుండేవారు, ఎంతయినా ఇక్కడ సగంమంది నిశాచరులే. చీకటిపడిన తరువాత వాళ్ళకు ఒక్కసారిగా ఎక్కడలేని ఉత్సాహం వస్తుంది. నేనూ వాళ్ళలో ఒకడిని. మరి మాలాంటి వాళ్ళగతేంగాను. "Night Canteen" కూడా 10 గంటలకే మూసేస్తున్నారు. అయినా ఇక్కడ ఏ కొత్తరూలు వచ్చినా వారం కంటే ఎక్కువ రోజులు అమలుచేయలేరు కదా.
ఇంతకు మునుపు ఇక్కడ వాచ్‌మ్యాన్ ఉన్నా కూడా అతను వచ్చి మా హాస్టలుబ్లాకు వరండాలో పొడుకునేవాడు, కానీ మొన్నటి బెంగులూరులో తీవ్రవాద దాడి తరువాత ఇదిగో ఇలా రాత్రంతా మేల్కొని ఉండవలసి వస్తుంది పాపం. ఇదొక్కటే ఎంటి కాలేజీలో ఇంకా చాలా ఆంక్షలు విధించేసారు. రాత్రి 10 తరువాత (అమ్మాయిలయితే తొమ్మిదికే) ఎవరూ కాలేజి లోపలినుండి బయటకు గానీ బయటనుండి లోపలికి గానీ వెళ్ళనివ్వటంలేదు. ఇంతకుమునుపు రాత్రంతా కాలేజీలో ఎవరో ఒకరు అలా తిరుగుతుండేవారు, ఎంతయినా ఇక్కడ సగంమంది నిశాచరులే. చీకటిపడిన తరువాత వాళ్ళకు ఒక్కసారిగా ఎక్కడలేని ఉత్సాహం వస్తుంది. నేనూ వాళ్ళలో ఒకడిని. మరి మాలాంటి వాళ్ళగతేంగాను. "Night Canteen" కూడా 10 గంటలకే మూసేస్తున్నారు. అయినా ఇక్కడ ఏ కొత్తరూలు వచ్చినా వారం కంటే ఎక్కువ రోజులు అమలుచేయలేరు కదా.
Thursday, January 12, 2006
మా హాస్టలులో భొగి మంటలు
పొద్దున్నే 5:45కి జితేందర్ నిద్రలేపి, ఇవాల భోగి అని గుర్తు చేసాడు. నేను మామూలుగా లేచేది 7:00 గంటలకి. కిందకు వెల్తే, అక్కడ రోడ్డు పక్కన ఎండు కొమ్మలను పేర్చి, గడ్డి లాంటివాటిని తెస్తున్నారు. ఒక సీసాలో కిరోసిను రెడీగా ఉంది. చీఫ్ వార్డెను రాణా ప్రతాప్‌గారు వచ్చి మంట అంటించారు.
ఫొటోల కోసం నా యహో ఫొటోలలో చూడండి.
ఫొటోల కోసం నా యహో ఫొటోలలో చూడండి.
Tuesday, August 09, 2005
More Legs More Standing
Today is a big day. Really a VERY BIG DAY. 6 more of my classmates got placed in a single day. For many days I was wondering about -- many companies are visiting the companies, inviting the MTechs (ofcourse, for a more pay than BTechs), for their recruitment process, some of friends cleared the written test as well. But the interview phase is really a hell, put up with so many silly questions. Even some HR questions in tech interview. Here is an example of that...
Moral: Just wait for the right company that will come at the right time.
- Why are you doing MTech? [in one of the technical interview this ws the only question asked...]
- I have a Processor and a temperature monitor. How would you interface both of them and get the readings as a graph? [this must be a software company i believe]. my friend is about to explain the process like take the readings regularly etc etc. same as what we do for Real Time systems. But the interviewer interupted in middle and went for third.
- Which port of the processor (pentium IV) would you use for this process....
- He asked about the interesting subjects, he told some 5 or 6 subjects. Now he started asking questions from those subjects which he did not mention in that 5 or 6.
- Finally, advised him to do PHD....
Moral: Just wait for the right company that will come at the right time.
Sunday, July 31, 2005
Standing on my own Legs
Before going into the actual message I will be telling about what I did in the past few days.
22nd July -- Completed reading Harry Potter and Half Blood Prince, by afternoon 1:00. And started preparing for Campus Placements. Till then I was reading the previous versions of Harry Potter. It took me 2 weeks to complete all the 6 books.
23rd July -- Placement Season started at NITK, with TCS as the first company. Many from our class didn't go for that, as we were expecting a better jobs than that of TCS. TCS offered arround 2.4 to 2.8 Lacs.
25th July -- TCS selection process is completed by 7:00 in the evening. Only 1 out of the 4 who attended for TCS got through it. They were not preferring CS.
26th July -- D E Shaw a hyderabad based software company. It is offering arround 6.5 lacs. I was not expecting to get through this, but I just gave it a chance. Written test completed by 12:00 Noon written test contained mostly gen-apti and C/C++/java-apti. Results of the written test were announced by 2:00, and and and ... I got through the written test. Thats not the thing, I was one of the 9 persons shortlisted for interviews. 9 among 150. It was unbelievable. My interview time was scheduled at 8:00 PM in the evening, and I got there by 7:00 PM, came to know that the interviews are being delayed, so my interview originally started at 11:00 PM in the night. And by the time interview started I was completely nervous, and my hands are also shaking. So I went inside, the panel started asking me questions on the projects I have done in my BTech and in MTech which made me feel as if they were nothing, though I worked very hard to do those projects. Then their focus shifted to core subjects. First they went to C++. Asked me what is RTTI in C++, which was completely an alien question to me. And they went on asking me questions which I could not answer for many. And for the first time in my whole life I started losing confidence on me. And at one stage I even forgot what is ARP - Address Resolution Protocol, and what it will do. That was the worst hour in my whole life. The results were out and ... I did not get selected for this company. 3 out of 9 were selected. For the first and last time I regretted for not attending the TCS. The twist of the day -- One girl from our class CS MTech got through this D E Shah interview process, and she is the same person who got through TCS also, (still wondering why she sat for TCS).
27th July -- After having a good sleep, I just convinced myself that I was not asked the correct questions, to know about my strong area. Also I have convinced myself that I have not shown my projects in the way I have to show them. So I finally told myself that this all because of the lack of interview experience. Then once again started preparing for the next company.
28th July -- Oracle contracted a company called Professional Aptitude Council(PAC), So that the PAC will conduct the gen-apti test on behalf of Oracle. It went on for 2 and a quarter hours. It was a packing experience. 245 questions tolally in 135 minutes. And 3 timed sections. After this interview a company called ITTIAM(I Think Therefore I AM), gave the PPT. This company was offering 5Lacs. This company was basically attemting to take ECE candidates as they are working DSP IP products. I gave the written test. And none from the MTech got selected for the next level (interview).
29th july -- Trilogy - the best in pay 7.5 lacs, and if any other company tries to exceed this range, then this company will once again increase its pay so that it is always the best in pay. Started the Preplacemt talk at 11:00 AM. This is the best preplacemnt talk I have heard. I came to know that they will be providing a lot of offers like providing a career advisor to each of its employee!!! OH! This is the dream job almost all the students in the campus, but only CS guys are eligible. Around 150 people came to write the exam, it went up to 12:30. Results were announced at 5:00 PM. They shortlisted 47 candidates. They scheduled their interviews with five panels. I was one of the shortlisted candidates. Interviews were scheduled for the next two days. So I was hoping for yet another nightmare. So I started to collect all the positive aspects of my projects, learnt about RTTI(which I still think is unnecessary at my current position to use that facility in C++). But still, my nervousness started to increase.
30th July -- My interview was scheduled at 5:00 in the evening. By 11:00 O' Clock one my friend completed his interview and came back to hostel. When I enquired him about the process, he told that they were giving some problems and we should propose some algorithms to solve those problems, after that they may ask us to improve the algorithm, and even to write the code for that algorithm(without any syntactic and logical errors). This was the exact point when my confidence boosted to its maximum level, they are asking just some algorithms, and to code.... this is the thing I am very good at, and there is no HR round also. My confidence raised to its maximum extent, my hands stopped shivvering. And this time I did not commit the mistake of going the interview place too early. I just reached there by 5 minutes to 5:00. To my surprise the woman who gave the PPT(PrePlacement Talk) welcomed me in a very friendly way as if we know each other for a long time and arranged my interview at 5:00 sharp. There were two in the panel, have laptops in front of them. This was the same room my first interview with D E Shaw went on, where I screwed up everything. But the only difference is there is no nervousness in me or no shivvering of hands even. After all this is only one of the 33 companies that are going to visit NITK. The panel members first introduced themselves to me. This was a big difference between DE Shaw and Trilogy. I could not stop comparing DE Shaw and Trilogy. The interview process started went on for 1 hour, I performed pretty well. Came out of the room. Once again the PPT lady(Anuja) came to me and asked how I did in the interview and whether I felt anything uncomfort with the interviewers. I responded with a positive answers. I wondered why she asked me like that(later I observed that she is doing that with all the candidates, and it one of the typical HR Duties to keep the student with minimum nervousness). This kind of warm situation is absent in DE Shaw. Anuja told me to wait for some time, so that she will me know the results of that interview. After a while she told me that I need to have another round of interview, and have to wait for a while. I thought I must have not done very nice in that first interview, so I was given a second chance, because none of my classmates went to second round till that point of time. After 15 minutes at 6:15 Anuja arranged my second interview, with another panel, and wished me good luck. The second interviewer is not as friendly as the first one. But any way I thought I did it to my best. Came out at 7:15. After a while Anuja told me that I need to take another interview in the next day at 11:00AM.
31th July -- Another Interview..!! Now after hearing to many of my friends here, my feelings of "another chance" transformed into "the prefered one". Now my moods are very high and positive and attended the interview, once again with Anuja's warm welcome. This third interview was a cake walk with a small initial jitter. By 12:00 I was in the hostel. By 5:00 in the evening I came to know that only 3 cleared the first round of interview and went into second round and 2 went to third round. Once again I started to get tensed, will I get, will I not get, will I get, will I not get, OK I thought I did the interview pretty good, but there can be better people than me. The results were to be announced at 7:00 PM. I went to the Training and Placement Section, to enquire the results. They said it will be at 8:30. So I went to the canteen with my friends, at 8:00 one my friends got a call and was informed that the results were out and I should go to the T&P. You know I am going there any way. There were some BTech students waiting there for me and introduced themselves to me. But why are they introducing to me??. Told me to sit in a Qualis, and told me that they were selected into Trilogy ... along with me. I selected for Trilogy. Went sat in the Qualis. I still could not believe that I got into Trilogy. So I am the best among the whole MTech. Or may be we 6 people are the best in the whole campus, we are the highest paid in the whole campus. This is unbelievable. But why is this qualis for, and where is it going. It is going to Manglore to Taj Manjaran. The Trilogy Team wanted to give us a Treat. So, I will be earning big bucks from now on. Thank You Trilogy, for believing me. Came back from a very nice treat at 12:00 in the midnight. I could not sleep for the whole night.
1st August -- I called all my relatives. Then started to write into this blog. And then post it.
22nd July -- Completed reading Harry Potter and Half Blood Prince, by afternoon 1:00. And started preparing for Campus Placements. Till then I was reading the previous versions of Harry Potter. It took me 2 weeks to complete all the 6 books.
23rd July -- Placement Season started at NITK, with TCS as the first company. Many from our class didn't go for that, as we were expecting a better jobs than that of TCS. TCS offered arround 2.4 to 2.8 Lacs.
25th July -- TCS selection process is completed by 7:00 in the evening. Only 1 out of the 4 who attended for TCS got through it. They were not preferring CS.
26th July -- D E Shaw a hyderabad based software company. It is offering arround 6.5 lacs. I was not expecting to get through this, but I just gave it a chance. Written test completed by 12:00 Noon written test contained mostly gen-apti and C/C++/java-apti. Results of the written test were announced by 2:00, and and and ... I got through the written test. Thats not the thing, I was one of the 9 persons shortlisted for interviews. 9 among 150. It was unbelievable. My interview time was scheduled at 8:00 PM in the evening, and I got there by 7:00 PM, came to know that the interviews are being delayed, so my interview originally started at 11:00 PM in the night. And by the time interview started I was completely nervous, and my hands are also shaking. So I went inside, the panel started asking me questions on the projects I have done in my BTech and in MTech which made me feel as if they were nothing, though I worked very hard to do those projects. Then their focus shifted to core subjects. First they went to C++. Asked me what is RTTI in C++, which was completely an alien question to me. And they went on asking me questions which I could not answer for many. And for the first time in my whole life I started losing confidence on me. And at one stage I even forgot what is ARP - Address Resolution Protocol, and what it will do. That was the worst hour in my whole life. The results were out and ... I did not get selected for this company. 3 out of 9 were selected. For the first and last time I regretted for not attending the TCS. The twist of the day -- One girl from our class CS MTech got through this D E Shah interview process, and she is the same person who got through TCS also, (still wondering why she sat for TCS).
27th July -- After having a good sleep, I just convinced myself that I was not asked the correct questions, to know about my strong area. Also I have convinced myself that I have not shown my projects in the way I have to show them. So I finally told myself that this all because of the lack of interview experience. Then once again started preparing for the next company.
28th July -- Oracle contracted a company called Professional Aptitude Council(PAC), So that the PAC will conduct the gen-apti test on behalf of Oracle. It went on for 2 and a quarter hours. It was a packing experience. 245 questions tolally in 135 minutes. And 3 timed sections. After this interview a company called ITTIAM(I Think Therefore I AM), gave the PPT. This company was offering 5Lacs. This company was basically attemting to take ECE candidates as they are working DSP IP products. I gave the written test. And none from the MTech got selected for the next level (interview).
29th july -- Trilogy - the best in pay 7.5 lacs, and if any other company tries to exceed this range, then this company will once again increase its pay so that it is always the best in pay. Started the Preplacemt talk at 11:00 AM. This is the best preplacemnt talk I have heard. I came to know that they will be providing a lot of offers like providing a career advisor to each of its employee!!! OH! This is the dream job almost all the students in the campus, but only CS guys are eligible. Around 150 people came to write the exam, it went up to 12:30. Results were announced at 5:00 PM. They shortlisted 47 candidates. They scheduled their interviews with five panels. I was one of the shortlisted candidates. Interviews were scheduled for the next two days. So I was hoping for yet another nightmare. So I started to collect all the positive aspects of my projects, learnt about RTTI(which I still think is unnecessary at my current position to use that facility in C++). But still, my nervousness started to increase.
30th July -- My interview was scheduled at 5:00 in the evening. By 11:00 O' Clock one my friend completed his interview and came back to hostel. When I enquired him about the process, he told that they were giving some problems and we should propose some algorithms to solve those problems, after that they may ask us to improve the algorithm, and even to write the code for that algorithm(without any syntactic and logical errors). This was the exact point when my confidence boosted to its maximum level, they are asking just some algorithms, and to code.... this is the thing I am very good at, and there is no HR round also. My confidence raised to its maximum extent, my hands stopped shivvering. And this time I did not commit the mistake of going the interview place too early. I just reached there by 5 minutes to 5:00. To my surprise the woman who gave the PPT(PrePlacement Talk) welcomed me in a very friendly way as if we know each other for a long time and arranged my interview at 5:00 sharp. There were two in the panel, have laptops in front of them. This was the same room my first interview with D E Shaw went on, where I screwed up everything. But the only difference is there is no nervousness in me or no shivvering of hands even. After all this is only one of the 33 companies that are going to visit NITK. The panel members first introduced themselves to me. This was a big difference between DE Shaw and Trilogy. I could not stop comparing DE Shaw and Trilogy. The interview process started went on for 1 hour, I performed pretty well. Came out of the room. Once again the PPT lady(Anuja) came to me and asked how I did in the interview and whether I felt anything uncomfort with the interviewers. I responded with a positive answers. I wondered why she asked me like that(later I observed that she is doing that with all the candidates, and it one of the typical HR Duties to keep the student with minimum nervousness). This kind of warm situation is absent in DE Shaw. Anuja told me to wait for some time, so that she will me know the results of that interview. After a while she told me that I need to have another round of interview, and have to wait for a while. I thought I must have not done very nice in that first interview, so I was given a second chance, because none of my classmates went to second round till that point of time. After 15 minutes at 6:15 Anuja arranged my second interview, with another panel, and wished me good luck. The second interviewer is not as friendly as the first one. But any way I thought I did it to my best. Came out at 7:15. After a while Anuja told me that I need to take another interview in the next day at 11:00AM.
31th July -- Another Interview..!! Now after hearing to many of my friends here, my feelings of "another chance" transformed into "the prefered one". Now my moods are very high and positive and attended the interview, once again with Anuja's warm welcome. This third interview was a cake walk with a small initial jitter. By 12:00 I was in the hostel. By 5:00 in the evening I came to know that only 3 cleared the first round of interview and went into second round and 2 went to third round. Once again I started to get tensed, will I get, will I not get, will I get, will I not get, OK I thought I did the interview pretty good, but there can be better people than me. The results were to be announced at 7:00 PM. I went to the Training and Placement Section, to enquire the results. They said it will be at 8:30. So I went to the canteen with my friends, at 8:00 one my friends got a call and was informed that the results were out and I should go to the T&P. You know I am going there any way. There were some BTech students waiting there for me and introduced themselves to me. But why are they introducing to me??. Told me to sit in a Qualis, and told me that they were selected into Trilogy ... along with me. I selected for Trilogy. Went sat in the Qualis. I still could not believe that I got into Trilogy. So I am the best among the whole MTech. Or may be we 6 people are the best in the whole campus, we are the highest paid in the whole campus. This is unbelievable. But why is this qualis for, and where is it going. It is going to Manglore to Taj Manjaran. The Trilogy Team wanted to give us a Treat. So, I will be earning big bucks from now on. Thank You Trilogy, for believing me. Came back from a very nice treat at 12:00 in the midnight. I could not sleep for the whole night.
1st August -- I called all my relatives. Then started to write into this blog. And then post it.
Sunday, April 17, 2005
మేము చదివే కాలేజి
ఒక్క నిమిషం: ఈ వ్యాసం కొన్ని నెలల క్రితం తెలుగు విద్యార్ధి అనే బ్లాగులో ఉంచబడినది. ప్రస్తుతం ఆ బ్లాగు నిరుపయోగంగా ఉండటం మూలాన, ఆ బ్లాగులో ఉన్న ఈ ఒక్కగానొక్క వ్యాసాన్ని ఇక్కడికి తరలించి, దానిని నిర్మూలించేసాను. అప్పటి వ్యాసానికి ఎటువంటి మార్పులు చేయలేదు, తేదీ మరియు సమయములతో సహా. ఇంక చదవండి...
మొదలు పెట్టిన చాలా రోజులకు ఒక పోస్టు రాస్తున్నాను. దానికి క్షమించాలి. అయితే ఇందులో ఏమి రాయాలని రెండు, మూడు రోజుల నుండి అందరితోటి మాట్లాడాను. కొంతమంది హాస్టలు గురించి రాద్దామన్నారు. మరికొంతమంది మెస్సు గురించి రాద్దామన్నారు. ఇంకొంతమంది, ఇదంతా అవసరమా అని నవ్వారు.
మరి బ్లాగు మొదలు పెట్టాక ఏదో ఒకటి చదవటానికి ఉండాలి కద, అందుకనే నిన్నటి సంఘటన తోనే మొదలు పెట్టాను. అసలే పరీక్షల సమయము, అందరూ తీరికలేకుండా చదివేస్తున్నారు. ఇంకో పది రోజులలో అవి కూడా అయిపోతాయి. అప్పుడు ఇంక చెప్పలేనంత తీరిక దొరుకుతుంది.
ఇది మొదటి బ్లాగు కాబట్టి మేము చదివే కాలేజీ గురించి చెబితే బాగుంటుందని తోచింది. NITKని అంతకుముందు KREC అని పిలిచేవారు. రెండు సంవత్సరముల క్రింద దీనిని NITKగా మార్చి deemed University హోదా కల్పించారు. KRECగా ఉన్నప్పుడు ఇతర రాస్ట్ర విధ్యార్ధులకు కోటా ఉండేది. ఆ కోటా ప్రకారం ఆంద్రప్రదేశ్ విధ్యార్ధులకు PGలో ఇద్దరికి మాత్రమే ప్రవేశము ఉండేది. ఇప్పుడు NITK అవటము వలన కోటా పద్దతికి స్వస్థి పలికారు. ఫలితముగా ఇప్పుడు కాలేజిలో ఎటు చూసినా తెలుగు విధ్యార్ధులే.
NITKకు ప్రక్కనే ఉన్న సముద్రము ఒక ప్రత్యేకత. పైగా ఈ కాలేజీ ఉన్న ప్రాంతము కర్ణాటకలో మంచి పర్యాటక కేంద్రము. ఒక పక్క udipi, Manipal. ఇంకో పక్క Manglore ఉంటయి. ఈ చుట్టు పక్కలలోనే చాలా గుళ్ళు, గొపురాలు ఉంటాయి. ఇక్కడ మేము గమనించిన ఒక విషయము, వీళ్ళు ప్రతీ పండుగను ఎంతో శ్రధ్ధగా జరుపుకుంటారు. సాంప్రదాయ నృత్యాలు వగైరాలయితే తప్పని సరిగా ఉండవలసిందే. ఇంకా పచ్చదనానికయితే అసలు లోటేలేదు.
దాదాపుగా సంవత్సరం పొడుగునా ఇక్కడ ఏదో ఒక function జరుగుతూనే ఉంటుంది. Crresendo అని, Incident అని, Techfest అని, ఇలా ఇక్కడ ఉన్న ప్రతీ క్లబ్బు సభ్యులు ఏదో ఒక function జరుపుతూనే ఉంటారు. అంటే దీని బట్టి student activities బాగానే ఉంటాయని మీరు అర్ధం చేసుకోవచ్చు.
కేంద్రంలో అధికారం మార్పు వలన ఈ మధ్యనే మా కాలేజి directorగారిని పదవి నుండి తప్పించారు. కొత్త directorని నియమించేవరకు తాత్కాలికంగా Prof H V Sudhaker Nayakగారు directorగా వ్యవహరిస్తున్నారు.
వచే పోస్టులో మా హాస్టలు గురించి మాట్లాడుకుందాం.
మొదలు పెట్టిన చాలా రోజులకు ఒక పోస్టు రాస్తున్నాను. దానికి క్షమించాలి. అయితే ఇందులో ఏమి రాయాలని రెండు, మూడు రోజుల నుండి అందరితోటి మాట్లాడాను. కొంతమంది హాస్టలు గురించి రాద్దామన్నారు. మరికొంతమంది మెస్సు గురించి రాద్దామన్నారు. ఇంకొంతమంది, ఇదంతా అవసరమా అని నవ్వారు.
మరి బ్లాగు మొదలు పెట్టాక ఏదో ఒకటి చదవటానికి ఉండాలి కద, అందుకనే నిన్నటి సంఘటన తోనే మొదలు పెట్టాను. అసలే పరీక్షల సమయము, అందరూ తీరికలేకుండా చదివేస్తున్నారు. ఇంకో పది రోజులలో అవి కూడా అయిపోతాయి. అప్పుడు ఇంక చెప్పలేనంత తీరిక దొరుకుతుంది.
ఇది మొదటి బ్లాగు కాబట్టి మేము చదివే కాలేజీ గురించి చెబితే బాగుంటుందని తోచింది. NITKని అంతకుముందు KREC అని పిలిచేవారు. రెండు సంవత్సరముల క్రింద దీనిని NITKగా మార్చి deemed University హోదా కల్పించారు. KRECగా ఉన్నప్పుడు ఇతర రాస్ట్ర విధ్యార్ధులకు కోటా ఉండేది. ఆ కోటా ప్రకారం ఆంద్రప్రదేశ్ విధ్యార్ధులకు PGలో ఇద్దరికి మాత్రమే ప్రవేశము ఉండేది. ఇప్పుడు NITK అవటము వలన కోటా పద్దతికి స్వస్థి పలికారు. ఫలితముగా ఇప్పుడు కాలేజిలో ఎటు చూసినా తెలుగు విధ్యార్ధులే.
NITKకు ప్రక్కనే ఉన్న సముద్రము ఒక ప్రత్యేకత. పైగా ఈ కాలేజీ ఉన్న ప్రాంతము కర్ణాటకలో మంచి పర్యాటక కేంద్రము. ఒక పక్క udipi, Manipal. ఇంకో పక్క Manglore ఉంటయి. ఈ చుట్టు పక్కలలోనే చాలా గుళ్ళు, గొపురాలు ఉంటాయి. ఇక్కడ మేము గమనించిన ఒక విషయము, వీళ్ళు ప్రతీ పండుగను ఎంతో శ్రధ్ధగా జరుపుకుంటారు. సాంప్రదాయ నృత్యాలు వగైరాలయితే తప్పని సరిగా ఉండవలసిందే. ఇంకా పచ్చదనానికయితే అసలు లోటేలేదు.
దాదాపుగా సంవత్సరం పొడుగునా ఇక్కడ ఏదో ఒక function జరుగుతూనే ఉంటుంది. Crresendo అని, Incident అని, Techfest అని, ఇలా ఇక్కడ ఉన్న ప్రతీ క్లబ్బు సభ్యులు ఏదో ఒక function జరుపుతూనే ఉంటారు. అంటే దీని బట్టి student activities బాగానే ఉంటాయని మీరు అర్ధం చేసుకోవచ్చు.
కేంద్రంలో అధికారం మార్పు వలన ఈ మధ్యనే మా కాలేజి directorగారిని పదవి నుండి తప్పించారు. కొత్త directorని నియమించేవరకు తాత్కాలికంగా Prof H V Sudhaker Nayakగారు directorగా వ్యవహరిస్తున్నారు.
వచే పోస్టులో మా హాస్టలు గురించి మాట్లాడుకుందాం.
Thursday, April 07, 2005
Second Class
Wednesday, March 23, 2005
UKG
UKGలో కూడా LKGలాగే ఉండేది.కాకపోతే pencilsని అంత ఎక్కువగా పారేసుకునేవాడిని కాదు. తమ్ముడు గురించి కొంచెం ఈ క్లాసులోనే తెలిసింది. అప్పుడప్పుడూ అమ్మ తమ్ముడితోపాటుగా, నన్ను కూడా డాక్టర్ దగ్గరికి తీసుకు వెళేది. ఆ కాలంలోనే తమ్ముడికి ఒక machine ఇచ్చారు. తమ్ముడు దానిని రోజూ పెటుకొని తిరిగేవాడు. అది ఒక వాక్ మాన్ లాగా వుండేది.
Wednesday, February 09, 2005
LKG
నాకు అంతగా గుర్తుకులేదు,కానీ, నాకు గుర్తుకున్నంత వరకు చెపుతాను.ఈ క్లాసులో నేను రోజూ ఒక పెన్సిలు పారేసుకునేవాడిని.మేము "Ringa Ringa Rojes ... " ఆడేవాళ్ళము.ఒక విచిత్రమైన విషయమేమిటంటే మేము యెవరికయినా దెబ్బ తగిలి రక్తం కారుతుంటే ఓక పేపరు ముక్కను "bandaid"గా అతికించే వాల్లము.
Subscribe to:
Posts (Atom)
