ఒక ప్రోగ్రాము కథ

అనగనగా ఒక కంప్యూటరు మేధావి. అతనికి ఎల్లప్పుడు తన దగ్గరున్న కంప్యూటరుతోనే కాలం గడిపేసేవాడంట. అయితే అతనికి తన కంప్యూటరులో ఉన్న ప్రోగ్రాములు ఎప్పుడూ యంత్రాలకు మళ్లే, మనం నడవమన్నప్పుడు నడవటం, ఆగిపోమన్నప్పుడు ఆగిపోవడం చూస్తూ ఉండే వాడు. అవి వాటంతటవే జీవించగలిగేటట్లు చేస్తే ఎలా వుంటుందా అని ఎప్పుడూ కలలుగనే వాడు. కొన్ని సార్లు అతని కలల్లోకి, ఒక మగ ప్రోగ్రాము ఆడప్రోగ్రాము, వారి పిల్ల ప్రోగ్రామూ వచ్చేవి. ఇలా కొన్నిరోజులకు అతని కలల నిండా ఈ ప్రోగ్రాము కుటుంభమే కనిపిస్తూ ఉండేది.

ఒక శుభముహూర్తాన ఇలా కాదని జీవించగలిగే ఒక ప్రోగ్రామును సృష్టించాలని అనుకున్నాడు. జీవులలో ఉండే ముఖ్యలక్షణాలు ఏంటా అని అలాచిస్తే అతనికి వచ్చిన జాబితా ఇదీ:
1. సంతానాన్ని కలిగి తమ జాతిని అభివృద్ది పరచుకుంటాయి.
2. తమపై ఇతరుల దాడిని నుండి తమను తాము రక్షించుకోవాలని చూస్తాయి.
3. తమ ఉనికిని చాటే ఏదో ఒక లక్షణం కలిగి ఉండాలి.

ఇలా ఒక ప్రోగ్రామును రాసుకున్నాడు, దానికి అతను self-reproducing automaton అనే పేరుపెట్టుకున్నాడు. ఈ ప్రోగామును తన కంప్యూటరులో నడపడం మొదలు పెట్టాడు. అయితీ ఇది పరాన్న జీవిలా ఇప్పటెకే ఉన్న ప్రోగ్రాములపై ఆధారపడుతుంది. వాటిని మొదలుపెట్టినప్పుడు ఇవి కూడా మొదలవుతాయి, కానీ ఇవి మొదలైనటు ఎవరికీ తెలియదు! అలా ఈ ప్రోగ్రాము తన వంశాన్ని అభివృద్ది పరచుకోవడానికి ఒక అన్ని మాంలు ప్రోగ్రాములలోకీ తన సంతానాన్ని వ్యాపింప చేసింది. అలా వ్యాపిస్తున్నప్పుడు తన గురించి ఎవరికీ తెలియకుండా అప్పటికే ఉన్న ప్రోగ్రాముల స్వభావాన్నికి ఎటువంటి ఆటంకం కలిగించకుండా ఉండేది. కానీ ప్రతీ ప్రోగ్రాములో ఈ ప్రోగ్రాము కలవటం వలన వాటి సైజు మాత్రం పెరిగి పోయేది, ఈ విధం దాని ఉనికిని పరోక్షంగా తెలిపుతూ ఉండేది.

ఇలా ఈ ప్రోగ్రామును ఒక పెంపుడు జీవిలా సాకుతూ ఉండే వాడు. దానిని అభివృద్ది పరచటానికి రోజూ కొత్త ప్రోగ్రాములను తన కంప్యూటరులో స్థాపించేవాడు. మన ప్రోగ్రామేమో వాటిలోకి కూడా వ్యాపించేసి దిన దిన ప్రవర్ధమానం చెందేది. అయితే కొన్ని రోజులకు తాను తయారు చేసిన ఈ ప్రోగ్రాము ఏమేమి చేయగలదో అందరికీ చూపించాలని అనుకున్నాడు. ఉంట్టినే అందరినీ తన కంప్యూటరు వద్దకు తీసుకు వచ్చి చూపిస్తే పెద్దగా మజా ఉండదని, అతని కంప్యూటరుకు అనుసంధానమైన కంప్యూటర్లలోకి కూడా వ్యాపించగలగే సామర్ధ్యాన్ని కల్పించాడు. అలాగే ప్రోగ్రాము తన ఉనికిని బహిరంగంగా చాటుకునేటట్లు రూపొందించాడు.

అయితే అతని కంప్యూటరుకు అనుసంధానమై ఉన్న అతని మితృలు, తమ తమ కంప్యూటర్లలో ఈ ప్రోగ్రామును చూసేసరికి, అది చేసే పనులు నచ్చక దానిని తొలగించడానికి ప్రయత్నాలను మొదలు పెటారు. అంతేకాదు ప్రోగ్రాముకు "కంప్యూటరు వైరస్సు" అనే కొత్త బిరుదును తగిలించారు. ఇది వైరస్సు కాదు నేను పెంచుకుంటున్న ప్రోగ్రాము, అని అతను ఎంత చెప్పినా అతని మిత్రబృంధం పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. ఆ రకంగా జీవించగలిగే లక్షణాలున్న ప్రోగ్రాములన్నీ చెడ్డవైపోయాయి. అవి కంప్యూటరుకు ఎటువంటి హానీ తలపెట్టక పోయినా కూడా, వాటిని చెడగొట్టే ప్రాగ్రాములుగా అభివర్ణించడం మొదలుపెట్టారు.


--- "The Little Black Book of Computer Viruses" చదివినప్పుడు నాకు కలిగిన ఆలోచనలకు రూపమే ఈ టపా...

అప్పుడేం జరిగిందంటే...

సమయం ఉదయం 10 గంటలవుతుంది.
[ఇంతకు ముందే వర్షం వడటం ఆగిపోయింది. ఎప్పుడూ సిమ్మెంటు ఫ్యాటరీ పొగగొట్టాల నుండి వచ్చే దుమ్ముతో మట్టి కొట్టుకుపోయుండే చెట్లంటినీ వర్షం నీరు కడిగేయటం వలన ఆకుపచ్చని రంగులో చాలా అందంగా కనబడ్తున్నాయి. మగవారంరూ ఫ్యాక్టరీకి వెళ్లిపోయారు, ఆడవాళ్లందరూ ఇళ్లలో పనులు పూర్తిచేసుకునే హడవిడిలో ఉన్నారు, ఇంక కాలనీ వీధిలో ఆ నలుగురు పిల్లలు తప్ప ఇంకెటువంటి జనసంచారం లేదు.]

శ్రీనివాస్: అన్నా క్రికెట్ ఆడదామా. groundలో ఎవరూ లేరు.
రాహుల్: we cannot, yesterday it rained heavily. And see how dirty the ground is.
ప్రకాష్: అవునురా బాబు, రాహుల్గాడు చెప్పింది కరెక్టే ground అంతా ఎంత రొచ్చు రొచ్చుగా ఉందో చూడు.
సుధాకర్: సెలవలు నిన్నే మొదలైనాయి, నాకేమో అప్పుడే bore కొట్టేస్తుంది. ఇంకేమైనా చేద్దాం.
శ్రీనివాస్: (తన నిరాశను అనచుకుంటూ) కావాలంటే మిగతావాళ్లందైనీ నేనే పిలుచుకు వస్తాను... సీత కూడా మనతో క్రికెట్ ఆడతానంది.
రాహుల్: (సుధాకర్ చెప్పింది పట్టించుకోకుండా) me too, feeling bored from the very first day of the holidays.
ప్రకాష్: (ఆలోచిస్తూ...) hey rAhul, how about playing an indoor game in my house, say vaikunTapAli.
సుధాకర్: (కంగారుగా...) లేదు లేదు ఇంకేమైనా చేద్దాం, ఇంట్లో మట్టుకు నేను ఉండలేను.
ప్రకాష్: మీ ఇంటికి కాదులేరా మా ఇంటికని చెబుతున్నాలే... అవును అందరం అలా దేవీ సిమెంట్ వైపు వెల్దామా?
సుధాకర్: వాళ్లు రానివరేమో...
ప్రకాష్: వాడా గొడకట్టుకుని రెండు మూడు సంవత్సరాలవుతుంది, ఇంకా ఫ్యాక్టరీ కట్టడం కూడా మొదలు పెట్టలేదు, రానివ్వకపోవడానికి అక్కడ ఎవరన్నా ఉన్నారా అసలు...
శ్రీనివాస్: అన్నా, అదిగో కాశీ కూడా వచ్చేస్తున్నాడు, మనమింకా క్రికెట్ మొదలు పెట్టేయ వచ్చు.
ప్రకాష్: నోర్ముయ్యిబె, ఇందాకే చెప్పాగా ground అంతా రొచ్చు రొచ్చుగా ఉందని.
(సుధాకర్ మొఖంలో ఇప్పుడు నిరాశ స్పష్టం కనిపిస్తుంది).
ప్రకాష్: ఒరే కాశీ, మేము దేవీ సిమ్మెంట్స్ వైపు వెల్తున్నాం నువ్వూ వస్తావా...
కాశీ: ఓ yes. తప్ప కుండా...

సమయం 11 గంటలు కావొస్తుంది
వాళ్లయిదుగురూ అలా నడుసుకుంటూ నడుసుకుంటూ, దేవీ సిమ్మెంట్సు వైపు వెళ్తున్నారు.
సుధాకర్: రోజూ బస్సులో వెళ్తుంటే వెంటనే వచ్చేస్తుంది కదా, ఇవాళ నడుస్తుంటే ఇంకా రాటల్లేదేంటి.
రాహుల్: hey look there is a spring flowing there...
శ్రీనివాస్: ఏంటీ స్ప్రింగా, ఇక్కడెవరు పారేసుకున్నారు, (వెతుకుతున్నట్లు అటూ ఇటూ చూస్తున్నాడు).
ప్రకాశ్: నీయబ్బ రాహుల్ చెప్పే స్ప్రింగు, అదిగో ఆ పిల్ల కాలవ గురించి.
కాశీ: అదా... అది పక్కన పొలాల్లోనుండి వస్తుంది, మనం రోజూ స్కూలు కెళ్లేటప్పుడు మన ఫ్యాక్టరీ దాటంగానే ఒక చిన్న బ్రిడ్జీ వస్తుంది కదా... దాని కింద నుండీ వెళ్లేది ఈ కాలవే. అందులో చేపలు కూడా ఉంటాయి తెలుసా...
శ్రీనివాస్: (కొంచెం ఉత్సాహంగా) ఏంటీ చేపలా.
కాశీ: మరి ఎండా కాలంలో కూడా, ఈ కాలువలో నీళ్లుంటాయి.
రాహుల్: hey! look this, look this, there are even fish in this water.
ప్రకాశ్: yeah... thats what we are talking about.
రాహుల్: hey all instead of playing cricket. why dont we come every day here and catch fish. I will sponsor for the fishing hooks and sticks...
శ్రీనివాస్: ఏంమంటున్నాడు? ఈ చేపల్ని ఇక్కడే వదిలేసి వెళ్లి క్రికెట్ ఆడుకుందామంటున్నాడా?
సుధాకర్: కాదురా బాబూ... ఈ సెలవలంతా క్రికెట్ ఆడే బదులుగా, రోజూ ఇక్కడికి వచ్చి చేపలుపడదామంటున్నాడు.
శ్రీనివాస్: (మరింత నిరాశగా, కంగాఉగా) ఏంటీ సెలవలంతానా... వదొద్దు... నాకు క్రికెట్టె కావాలి.
కాశీ: (సొంచెం నవ్వుతూ) ఈ రాహుల్గాడు వాళ్లూరిలో ఎప్పుడూ చేపల్ని చూసినట్టులేడులాగుంది. అసలు వాళ్లూర్లో ఇలా కాలువలు ఉంటాయో ఉండవో.
రాహుల్: what kasi. you are saying something?
కాశీ: (నవ్వునాపుకుంటూ) విన్నాడూ... (వచ్చీరాని ఇంగ్లీషులో) I talk worms.
రాహుల్: साला... we need worms too, but where will we get them now.
కాశీ: why worry? I here no.
[కాశీ చుట్టూ చూసి ఒక కర్రముక్కను తీసుకుని అక్కడ బాగా చిత్తడిగా ఉన్న నేలను తవ్వడం మొదలు పెట్టాడు.]

రాహుల్: kasi, what are you doing.
ప్రకాశ్: ఎందుకు తవ్వుతున్నావురా.
కాశీ: (తవ్వటం ఆపకుడా) వాన పాముల కోసం...
[అలా అంటుండగానే ఒక వానపాము బయట పడింది. కాశీ గర్వంగా వానపాముని బయటకు తీస్తుంటే అందరూ నోరు తెరచి అలా చూస్తూ ఉండిపోయారు.]

రాహుల్: man, you are really genius. how did you know you can get worms here?
కాశీ: my grandfather. ఇలా కాలువల పక్కనే నేలలోపల వాన పాములుంటాయని మా తాతయ్య చెప్పాడు. సెలవలకు మా ఊరుకి వెళ్లినప్పుడు, తాతయ్య నన్ను చేపలు పట్టడానికి తీసుకెతాడు కూడా.
[ప్రకాశ్, రాహుల్‌కి కాశీ చెప్పిందాన్ని ఇంగ్లీషులో చెప్పడం మొదలు పెడతాడు...]

సుధాకర్: నేను సాయంత్రం మేళ్లచెరువు వెల్తున్నా... అందరూ డబ్బులిస్తే నేను కొక్కాలవీ తెస్తాను మరి.
రాహుల్: so you are going to mellacheruv. here take this money and bring 5-6 hooks plastic wires. We can start our fishing from tommorow.
శ్రీనివాస్: నాకాకలేస్తుంది, ఇంకా ఇంటికి వెల్దామా...
ప్రకాశ్: what rahul, you always carry a 100 rupee note with you.
[రాహుల్ గర్వంగా నవ్వాడు... తరువాత ఇంకొంచెం సేపు చేపల్ని పట్టడానికున్న మెలుకువలు గురించి మాట్లాడుకుని అందరూ ఇంటిదారి పట్టారు...]

సమయం సాయంత్రం 5 గంటలు కావొస్తుంది...
[బయట వీధిలో కొంతమంది హడావిడిగా తిరుగుతున్నారు.]
గొంతు #1: నువ్వు చూసినప్పుడు ఎటెల్తున్నాడో, ఏమయినా చెప్పాడా...
గొంతు #2: (శ్రీనివాస్ గొంతులా ఉంది) ఆ అక్కడ క్వారీలో వర్షం నీళ్లకు చెరువులా అయ్యిందని అక్కడికి ఈతకొట్టడానికి వెల్తున్నానని చెప్పాడు.
గొంతు #3: (కొంచెం ఆందోలనగా...) ఈత కొట్టడానికి ఆ క్వారీనే దొరిందా... అయిన ఇంతసేపు ఈతకొట్టడమేంటి... అవును నువ్వెందుకెళ్లావటు?
గొంతు #2: (కొంచెం భయం భయంగా) నేనటెల్లలేదు. నేను మేళ్లచెరువెళ్లి వస్తుంటే నాకు దారిలో కనిపించి క్వారీ దగ్గరికి వెళ్తున్నాడని చెప్పాడు.
[కొంతమంది అటేపెల్తున్నట్లు సబ్దం, అక్కడే ఉన్న మిగతావాళ్లు గుసగుసలు మొదలుపెట్టారు.]


సమయం సాయంత్రం 6:30 గంటలు కావొస్తుంది. అప్పటికే బాగా చీకటి పడుతోంది...
[దూరం నుండి ఎవరో ఏడుస్తున్న శబ్దం. మెళ్లగా దగ్గరవుతుంది. ఎవరో ఒకాయన చేతిలో 10-12 సంవత్సరాల పిల్లోడిని రెండు చేతులతో మోసుకొస్తున్నాడు. అతను వీధి దగ్గరికి రాంగానే, అతని చేతిలో ఉన్న పిల్లోడి తాలూకూ తల్లి గట్టిగా ఏడవటం మొదలు పెట్టింది. ఎవరూ ఆమెను సముదాయించడానికి కూడా ప్రయతించలేదు.]
గొంతు #3: ఎలా జరిగింది?
గొంతు #1: (వస్తున్న ధుఖాన్ని బలవంతంగా ఆపుకుంటూ) క్వారీలో ఈ వర్షాలకు మొక్కలు కూడా పెరిగాయి. నీళ్లలో ఈ తకొడుతుంటే, ఆ మొక్కలు కాళ్లకు చుట్టుకున్నటున్నాయి...
గొంతు #3: మొన్నట్నుంచే అక్కడ ఒక security gaurdని పెడదామనే ఆలోచనవచ్చింది, కానీ ఎందుకనో మర్చిపోయాను.
గొంతు #1: వాడికలా రాసిపెట్టుంటే మీరయినా ఏంచేయగలర్లేండి...

తరువాతి రోజు ఉదయం 10 గంటలయ్యింది.
[అంతకు ముందురోజు రాత్రి వర్షం పడక పోవడంవలన చెట్లన్నీ ఫ్యాక్టరీ నుండి వచ్చే బూడిదతో కప్పేసుకుపోయాయి... groundలో క్రికెట్ ఆడటానికి సన్నాహాలు మొదలైయ్యాయి. సీత వికెట్లతో కుస్తీ పడుతుంది...]
ప్రకాశ్: (అప్పుడే అక్కడికి వచ్చాడు) ఇదేంటి మనం ఇవాళ చేపలు పట్టడానికి వెళ్దామని అనుకున్నాంగా... మళ్లీ క్రికెట్టెందుకు?
సుధాకర్: నిన్న నేనూ శ్రీనూగాడూ కలిసి మేళ్లచెరువు వెళ్లి అక్కడ కావలిసినవన్నీ కొన్నాం. ఇవాళ రాహుల్ వచ్చి ఇంక చేపలొద్దూ ఏంవద్దని, ఆ కొక్కేలనూ వైర్లనూ ఎక్కడో పరేసాడు.
ప్రకాశ్: ఎందుకు పారేశాడు, మనకిస్తే మనమన్నా చేపలుపట్టుకోవడానికి వెళ్లేవాళ్లం కదా... అవునూ శ్రీనూగాడేడి కనపడటంలేదు, నిన్నంతా క్రికెట్ క్రికెట్ అని ఒకటే గొడవ చేసాడు.
సుధాకర్: నీకింకా తెలీదా, శ్రీనూగాడికి బాగా జ్వరం అంట. అయినా కాశీగాడు అలా అయిపోతాడని వాడికయినా ఎలా ఊహిస్తాడు, పాపం.
ప్రకాశ్: కాశీకేమయ్యింది?...
సుధాకర్: (కొంచెం ఆశ్చర్యంగా మొఖంపెట్టి...) నిన్న ఆ క్వారీలో ఈతకొట్టడానికి వెళ్లి చనిపోయాడు, నీకింకా తెలీదా... అసలు శ్రీనూగాడికి జ్వరమొచ్చిం కూడా అందుకే. నిన్న కాశీగాడు కూడా మాతోపాటే మేళ్లచెరువొచ్చాడు. వెనక్కొస్తుంటే వర్షం పడటం వళ్ల క్వారీలో బాగా నీళ్లు చేరాయని ఈతకొట్టడానికి వెల్దామన్నాడు. నాకు వేరేపనుండటం వళ్ల నేనెల్లలేదు. శ్రీనూగాడూ, వాడూ వెళ్లారు. శ్రీనూగాడికి ఈతరాక ఒడ్డుమీదనే ఉన్నాడు, ఈతకొట్టడానికి నీళ్లలోని వెళ్ళిన కాశీగాడు ఎంతకీ బయటికి రాకపోవడంతో, వాడికేంచేయాలో తెలీక పరిగెట్టుకుంటూ ఇంటికి వచ్చి వాళ్ళమ్మకు చెప్పాడంట.... అందుకనే రాహుల్ మనం ఇంకా నీళ్ల దగ్గరకు కూడా వెళ్లకూడాదని నిన్న మేము కొన్న కొక్కాలనీ పారేసాడు...
సీత: తొందరగా రండ్రాబాబూ, ఆట్టం మొదలు పెడదాం, మళ్లీ ఎండ వచ్చేస్తుంది...


[ఇది వాస్తవంగా జరిగిన సంఘటనకు కొంత కల్పితాన్ని జోడించి రాసాను. పాత్రల పేర్లను కూడా మార్చాను. google mapsలో నేను చిన్నప్పుడు పెరిగిన ప్రదేశాలను చూస్తుంటే ఎందుకో ఈ సంఘటన గుర్తుకొచ్చింది, అందరితో పంచుకోవాలని ఇలా ...]

దెయ్యమా?.. aka Is it ghost!...

ఇవాళ, ఎందుకనో నేను ఇప్పటి వరకు తీసిన ఫొటోలను ఒక సారి తిరగేయాలని అనిపించింది. ఇదిగో అప్పుడే ఈ ఫొటో కనిపించింది. దీనిని నేను ఎటువంటి మార్పులు-చేర్పులు చేయలేదు. మరి అక్కడ ఉన్న ఆ ఆకారం ఏమిటి మరి. ఈ ఫోటోను నేను మొన్నామధ్య తమిళనాడు వెళ్ళినప్పుడు, ఈరోడ్ జంక్షనులో ఇంకో రైలు కోసం ఆగినప్పుడు తీసాను. గమనించారా అక్కడ ట్రాలీ మీద ఏదో పొగ, మనిషి పోలిన ఆకారం ఒకటి ఉంది. కనిపించిందా. మనకు అప్పుడప్పుడు ఈమెయిల్లలో వచ్చే దెయం ఫొటోలాగే ఉందికదా. ఫోటో లోపలికి ఆ ఆకారం ఎలా వచ్చింది చెప్మా!!. బహుశా ఈరోడ్ జంక్షనులో ఏదయినా దెయ్యం ఉందేమో. అదే ఇలా నా ఫొటోలో వచేసిందేమో...


మరదే, ఇంకా నేను పూర్తిగా చెప్పక ముందే అలాంటి సందేహాలకు తావివ్వకూడదు. నేను ఈ ఫొటో ఎలా తీసాను అని మరిచి పోయుంటే నేను కూడా మీలాగే ఆలోచించేవాడినేమో. కానీ నేను మరిచిపోలేదు కదా మరి. ఈ ఫొటోను తీస్తునప్పుడు స్టేషనులో కొంచెం చీకటిగా ఉంది. అందుకని కెమెరా షట్టర్ వేగాన్ని కొంచెం తగ్గించి, టైమర్ పెట్టి తీసాను ఇంతలో నా మిత్రుడు నేను రైలు ముందు నుంచుని ఫొటో దిగుతానని చెప్పి ఇదిగో ఇలా అటూ ఇటూ తిరిగాడు. దాని ఫలితమే ఫొటోలోని ఆ వింత ఆకారం.

మరిచే పోయాను ఈ బ్లాగులో ఇది నా 50వ రచన. మొదలు పెట్టిన 20 నెలల తరువాత 50 కి చేరుకున్నాను, 100ను చేరుకోవాలంటే ఇంకా ఎన్ని సంవత్సరాలు పడుతుందో మరి. అప్పుడప్పుడు ఇంగీషులో రాస్తూ అప్పుడప్పుడూ తెలుగులో రాస్తూ, ఈ మధ్యనే రెండు భాషలలో రాయటం మొదలు పెట్టాను మరి. పైన ఉన్న View in English - Beta చూడండి. ఇలా రెండు భాషలలో రాయటం ఎన్నిరోజులు కొనసాగుతుందో చూద్దాం మరి.
In English: Today, I felt like scanning through the photos I have taken with my camera. That is when I came across this photo. I shot this photo when we were waiting for a train in erode junction. You might have already observed that there is some kind of fog taking the shape of a man. I assure you that there arent any editings in photoshop or similar software. Then how did the weird shape come into the picture. You might be thinking that there might be some ghost in that railway station. And some how it appeared in this photo.


No, you should listen to the complete story before coming to a conclusion. If I forgot how I took this photo then I would have come to a similar conclusion like you people. But luckily I did not forget that. While I was taking this photo there is a bad light in the station and I have to adjust the camera to a slower shutter speed and then set the timer to take the photo, meanwhile, one of my friend started wakling in between. Thats how the strange, wierd figure in the photo formed. So, no ghosts.

OH! I just forget to tell, this is my 50th post. Started this blog some 20 months ago. Though I thought to remind you all in my 100th post, I feared that it might take another couple of years. Till recently this blog featured posts in english and some times in Telugu language. Recently I started posting in both the languages simultaneously. You might have already noticed that, so you are reading this post in english. Any way once again see తెలుగులో చదవండి - నిర్మాణంలో ఉన్నది at the top. Lets see how long I will be posting in two languages.

స్మశానం aka Graveyard

నిన్న రాత్రి 12:00కి లాబ్ నుండి బయటపడి down co-ops అనబడే ఒక బేకరీకి వెళ్ళి ఒక జ్యూస్ చెప్పాము. అప్పుడే బాగా దిట్టంగా పెరిగిన ఈ మఱ్ఱిచెట్టును చూసాము. దాన్నిని చూసిన తరువాత ఎందుకనో నేను చిన్నపుడు చేసిన ఒక ఘనకార్యం గుర్తుకు వచ్చింది.



అప్పట్లో మేము విశాఖపటణంలోని NAD కొత్తరోడ్డు దగ్గర ఉండేవాళ్ళము. నేనేమో అక్కడికి దగ్గరలో ఉండే సెంట్. ఆన్స్ హై స్కూలులో చదివే వాడిని. అయితే ఆ స్కూలు పక్కనే ఒక స్మశానం ఉండేది. నా క్లాసు రూములో నేను కూర్చునే బెంచీ నుండి ఆ స్మశానం చాలా బాగా కనిపించేదన్న మాట. అడపాదడపా అక్కడకు శవాలను తీసుకు రావటం కూడా చూసాను. అక్కడే చని పోయిన గేదెలు, బర్రెల చర్మాలను వలిచి వాటిని పాతి పెట్టేసే వారు. ఇవ్వన్నీ చూసినప్పుడు నాకు పెద్దగా భయం వేయలేదు. నాకు అప్పటి వరకూ శవాల గురించి, ప్రేతాత్మల గురించి ఎవరూ నూరి పోయనందుకు గావచ్చు. అయితే ఒక రోజు ఆ స్మశానం చుట్టూ తిరిగి అవతలికి వెళ్ళ వలసి వచ్చింది. ఆ స్మశానం పక్కనే ఒక ఆటస్థలం ఉంది గావచ్చు, చాలా సేపు నడవాలి, బాగా చీకటి పడి పోయింది. అంత సేపు ఎవడు నడుస్తాడని ఆ స్మశానంలో నుండి వెళ్ళటానికి నిస్చయించుకున్నాను (అప్పట్లో ఆ స్మశానానికి గేట్లు లేవు మరి). పెద్దగా ఆలోచించకుండా ఆ స్మశానం నుండే వెళ్ళి ఒక పావుగంట నడకను కాపాడుకున్నాను.

అదే ఇప్పుడు, పట్టపగలు వెళ్ళమన్నా కూడా ఆలోచిస్తానేమో. అప్పుడు మరి నాకు దెయ్యాలగురించి ఎవరూ చెప్పలేదు కాబట్టి స్మశానంలో ఉన్న అడ్డ దారికి బయట ఉన్న దారికి పెద్దగా తేడా కనిపించలేదు. రెండూ దారులుగానే కనిపించాయి.

అంటే కొత్త విషయాలు తెలిసేకొద్దీ మనము చేయగలిగే పనుల మీద కూడా అపనమ్మకం తలెత్తుతుందంటారా? కాదేమో ఇక్కడ మనలో రెండు భావనలు ఉంటాయి, ఒకటేమో స్మశానంలో దెయ్యాలున్నాయి అనేదానిని నమ్మమంటుంది, ఇంకోటేమో అదంతా ఉత్తదే అక్కడ దెయాలేమీ ఉండవు, మహా అయితే పాములుంటాయేమో అని చెబుతుంది. ఈ రెండు భావనల సంఘర్షణలలో మొదటిది గెలిచినప్పుడు స్మశానం అంటే మనకు భయం వేస్తుంది, అదే రెండోది గెలిచినప్పుడు...(ఇది గెలవటం కొంచెం కష్టం).

అక్కడ అలా ఆ చెట్టును చూసిన ప్రతీ సారీ నాకు ఇలాగే అనిపిస్తూ ఉంటుంది. మరి ఇప్పుడు నేను చిన్నప్పుడు తెలియక చేసినదానిని తెలిసి చేయగలన మరి?... ఏమో!!, అయినా అంత సమయం ఎవరికుందీ...

In English: Yesterday after completing the work in lab at night 12:00 we went to our regular visit, down co-ops, and ordered a juice. Then I have come across this fully grown baniyan tree, which always made me remember about the adventure I have done in my childhood.



In those days we used to live near NAD kottaroad in Vishakapatnam. I used to study in St. Anns High School. Behind this school there was a graveyard, and the deseased were buried there ocasionally. The place where I sit in my classroom has a very excellent view of the graveyard. I have seen many dead bodies brought there and then burried. Sometimes the skins of dead buffaloes are peeled off, which were later burried in a big pit at a corner of the graveyard. I did not feel any kind of fear at that age. May be, I was not told, that the dead may become ghosts, till that time. One night due to some reasons I have to walk around the graveyard, suddenly I felt like, why not take a shortcut through the graveyard, instead of walking all around it. So, proceeded with that idea and crossed the graveyard and saved 15 minutes.

But, can I do this now. May be I will think twice to cross alone even in daylight. As I was not induced with any fear at that time of my childhood, I did not felt any difference in those paths.

Can we conclude, that knowing new things, reduce our confidence... I think not... Here it might be thought of as a war between two ideas, one idea saying that there are ghosts in the graveyard and the other saying that a graveyard is like any other place and the ghost thing is trash. The idea that wins will be controlling our mind. Most often the first idea wins beyond the logic...

Everytime I see this tree I get all these wierd feelings. Can I still do what I have done in my childhood?... who knows!!, anyway who is having that much of time to do all those crap...

బామ్మగారి సిగరెట్టు

మొన్నా మధ్య నా మిత్రులతో కలిసి కన్యాకుమారి వెల్లాల్సివచ్చింది. అక్కడికి చేరు కునే సరికి రాత్రి 9:30 అయ్యింది. హోటలులో గది అద్దెకు తీసుకుని భొజనానికి బయటకు వచ్చాము. బోజనం తరువాత ఫోను చేసుకోవడానికి ఒక పాన్ షాపు దగ్గర ఆగాము. ఇంత మన కధానయిక గారు అప్పుడే మా దృష్టిలో పడ్డారు. ఆమె ఎవరో అప్పుడే కింద పడెసిన ఒక సిగరెట్టు ముక్కను ఎరుకునే ప్రయత్నంలో ఉన్నారు. ఏరుకుని అరవంలో ఏదో గట్టిగా మాట్లాడుతున్నారు. ఒక్క ముక్క ర్ధమయితే ఒట్టు.

ఇంతలో Sumit నా దగ్గర ఉన్న కెమెరాను లాక్కుని, దానిని ఆమెకు చూపిస్తూ ఫోటో అని అరిచాడు. వెంటనే ఒక మంచి ఫోసు ఇచ్చి ఫొటో తీయించుకుంది. ఫొటో తీసిన తరువార ఏదో గబగబా మాట్లాడింది (బహుశా ఫొటో బాగానే వచ్చిందా అని అడిగి ఉంటుంది.) ఇంకొంత సేపటి తరువాత ఆమే నోటినుండి సిగరెట్ అనే పదం వెలువడింది, అప్పటి దాకా ఏం మాట్లాడిందో అస్సలు అర్ధం కాలేదు, బహుశా సిగరెట్టు ఇమ్మని అడుగుతుందేమో. కానీ మేమెవరం సిగరెట్టు తాగమే మరి.


ఇంకొంచెం సేపటి తరువాత ఏదో ఆప్యాయంగా మాట్లాడటం మొదలు పెట్టింది. ఉహూ! ఏమాత్రం అర్ధం అవ్వటం లేదు. వెనుకనే ఉన్న పాన్ షాపు యజమాని ఆమే మీ గురించి కుశల ప్రశ్నలు అడుగుతుందని, సిగరెట్లు తాగకూడదని చెబుతుందని వెవరించాడు. ఇంతలో ఎవరో ఇంకో సిగరెట్టు పడేసారు, ఈవిడ ఆ సిగరెట్టును ఏరుకుని తృప్తిగా పొగతాగటం మొదలు పెట్టింది.

Recently, I, along with my friends, went to KanyaKumari for a little bit of site seeing. We reached there by 9:30 PM booked our room in a hotel. Then came out to have our dinner. After dinner we were waiting at a telephone booth cum pan shop. This is when the heroin of the story entered in to picture. She was trying to pick the cigarette thrown away freshly. She was talking something loudly in tamil. I have no idea on what topic she is talking so loudly.

Sumit suddenly grabbed the camera from me and shouted "photo" at her by showing the camera. Immediately she gave us a wonderful pose. The camera captured the pose with a flash. Suddenly, she started talking fastly with Sumit. No wonder we did not understand what she was talking. After hearing the word cigarrette, we assumed that that she was asking for a cigarrete from us. But, sorry no one among us smoked.


Few moments later a caring expression appeared on her face. And started talking with us and waiting for some moments as if she was expecting answers from us. The pan shop owner now managed to translate that she was asking about our father's name etc.., and how she was trying to explain us that smoking is not good for our health. Some one has thrown another cigarrete and she got diverted towards the cigarrette, making her to forget us. She once again started smoking happily.

ఏడు చేపల కధ

అయితే ఈ కధను నేను నా బ్లాగులో రాద్దామనుకున్నాను. అయితే కాపీ రైటు ఉల్లంఘనలు లాంటివి ఏమయినా ఉంటాయేమోనని కొద్దిగా సంకోచించాను. (మనలో మాట అసలు సంగతి అది కాదు లెండి - బద్దకం వళ్ళ రాయలేదు). మరి ఇది పోటీ ప్రపంచం కదా మరి. అప్పటికే దీనిని చింతు గారు తమ బ్లాగులో పెటేసారు. సరే ఇంకేమి చేస్తాం, సంతోషంగా వారి బ్లాగుకు ఒక లింకుని ఇక్కడ తగిలించేస్తున్నాను. ఇక్కడ చదవండి

మీకా కధ ముందుగానే తెలుసంటారా, అయినా సరే మళ్ళీ చదవ వలసిందే. ఎందుకంటే, ఆ ఒక్క కధను గురించి మన రాష్ట్రంలో ఎవరిని అడిగినా తెలుసంటారు మరి. అంత గొప్ప కధ అది. మళ్ళీ చదివేసి మీ పిల్లలకు నిద్ర పోయే ముందు చెప్పేయండి. నేనయితే చిన్నప్పుడు ఈ కధను ఒక 100 సార్లయినా చెప్పించుకుని ఉంటాను. ఆ కధలో ఏదో ఆకర్షణ ఉంది మరి. ఎన్ని సార్లు విన్నా మళ్ళీ మళ్ళీ వినాలని పించేది.
In English: This is a very popular story in my native place. Almost every child there new this story. This story describes the how unrelated things relate to each other when we try to explore the truth and try to find the reason.

Once upon a time there was a king. He had seven sons. One fine day all of these kings sons went for fishing. They were able to catch one fish each. They decided to dry all those fish. All fishes dried except one fish. The king came asked:
fish fish why didnt you dry...
the fish answered that it is because of the grass bundle.
grass bubdle grass bundle why are you across the fish and sun...
the grass bundle that it is because the cow did not eat me.
cow cow why didnt you eat the grass...
the cow answered that it is because she was not untied by her owner.
owner owner why didnt you untie your cow...
the owner answered that it is because his child is crying and and he forgot everything.
child child why are you crying...
the child answered that it is because the ant bite him.
ant ant why did you bite the child...
finally the ant answered as follows "wont I bite if he keep his finger in my beautiful nest".