ఇంకా ఎన్ని రోజులు

ఒక వారం రోజుల నుండి ఈనాడు పేపరు అసలు చదువుతునట్లే లేదు. ఎందుకంటారా అక్కడ శ్రీదర్ గారి కార్టూన్లు రావటం లేదు మరి. ప్రతీ రోజు ఐదారు సార్లు ఆ పేజీ తెరిచి చూస్తున్నాను శ్రీదర్ గారి కార్టూను ఉంటుందేమోనని. కానీ ప్రతీ సారీ నన్ను నిరాశపరుస్తూ అక్కడ ఎటువంటి కార్టూనూ కనపడటంలేదు. అందరూ నెట్‌లోనే చదివేస్తూ, అసలు పేపరుని ఎవరూ కొనడం లేదేమోనని, ఇంటర్‌నెట్ ఎడిషన్‌లో కార్టూన్లను తొలగించేసారేమోనని మొదట అనుకున్నాను. అందుకని మొన్న బెంగలూరు వెళ్ళినప్పుడు అక్కడ ఈనాడు పేపరు కొన్నాను. ఉహూ అందులో కూడా శ్రీదర్ గారి కార్టూన్లు ఇవ్వలేదు.

అసలు సగం మంది తెలుగువారు ఈనాడు పేపరుని శ్రీదర్‌గారి కార్టూన్ల కోసమే కొంటారంటే అతిశయోక్తి కాదేమో. అట్లాంటి సగం మందిలో నేనూ ఒక్కడిని. మొటమొదట శ్రీదర్ గారి కార్టూన్ని చదవందే వేరే వార్తలు చదవాలని అనిపించదు. మరి అట్లాంటి కార్టూన్లకు మంమల్ని బానిసలుగా చేసి ఇలా చెప్పాపెట్టకుండా ఆపేయడం (తాత్కాలికంగానయినా సరే) ఏమయినా భావ్యమా. ప్రస్తుతానికయితే ఈనాడు అర్చీవ్స్‌లో ఉండే పాత కార్టూన్లను మళ్ళీ మళ్ళీ చదివి కాలం గడుపుతున్నాను.

శ్రీదర్ గారు మీరు ఏమి చేస్తున్నాగానీ వెంటనే మళ్ళీ తమ బ్రషులను పట్టుకొని చకచకా కార్టూన్లు గీయాలని నా మనవి. మీ కార్టూన్ల కోసం నాలాంటి వీరాభిమానులు చాలా ఆశగా ఎదురు చూస్తున్నారు.

తగిన శాస్తి aka Tit for Tat

ఇవాళ బెంగళూరులో ఏదో పనిబడి అక్కడి బస్సులో ప్రయానిస్తున్నాను. అటూ ఇటూ తిరగవలసిన పని కాబట్టి ఒక రోజు పాసు(Rs.25) తీసుకున్నాను. ఆ బస్సుకు వేరేగా కండక్టరు లేడు. డ్రయివరే కండక్టరుగా వ్యవహరించి టికెట్లు జారీ చేస్తున్నాడు. చాలా మంది ఉండటం వలన నేను ఇచ్చిన 100 రూపాయిలకు చిల్లర తరువాత ఇస్తానని చెప్పాడు. నేను సరేనని ఎట్లాగూ ఆ బస్సు చివరి స్టాపు వరకు వెళ్ళాలి కాబట్టి దిగేముందు తీసుకోవచ్చు కదా అని అనుకున్నాను.

స్టాపు వచ్చింది. నేను డ్రయివరుగారి దగ్గరకు వెళ్ళి నాకు రావలసిన Rs.75 గురించి అడిగాను. నా చేతిలో 5/- పెట్టి "ఎస్టు కొటిదవు" అని ఏదో అడిగాడు. బహుషా ఎక్కడ ఎక్కానో అరాతీస్తున్నాడేమో, రెండు మూడు సార్లు అడిగినా తరువాత అతనికి నేను ఎంత ఇచ్చాను అనేది అరాతీస్తున్నాడేమో అని సందేహం వచ్చి 100 అని చెప్పాను. తరువాత నాటికెట్టు తీసుకుని దానిని పరిశీలించి ఇంకో 5/- నా చేతిలో పెట్టాడు. టికెట్టును మరల ఇంకో సారి పరిశీలించి నాచేతిలో ఉన్నా 5+5=10/- తీసుకుని 80 రూపాయిలు నాచేతిలో పెట్టాడు.

75/- ఇవ్వాల్సిన చేట 80 ఎందు కిచ్చాడా అని ఆలోచిస్తుంటే, బస్సు మళ్ళీ నిండటం మెదలు పెట్టింది, నేను దిగిపోయాను. అందుకనే ప్రతీ బస్సులో కండక్టరు వేరేగా ఉంటే బగుంటుంది, ఇదిగో ఇలా ఎక్కువ డబ్బు ఎచ్చేవాడు కాదుగదా అని నేను ఆలో చిస్తుంటే అప్పుడు నాకు తట్టింది. నా టిక్కెట్టు ఆ డ్రయివరు దగ్గరే ఉంది అని. బస్సేమో వెళ్ళిపోయింది. ఒకరోజు పాసు కాబట్టి దానిని మళ్ళీ ఇంకోళ్ళకు అమ్ముకోవచ్చు.

ఇంతకీ ఇక్కడ బకరా ఎవరు, మళ్ళీ టికెట్టు కొనుకున్న నేనా, ఎక్కువ డబ్బు ఇచ్చిన డ్రయివరా, లేక ఇద్దరమూనా.
Today when I started my journey in Bangalore, I bought a day pass worth Rs.25. The bus does not have a conductor. Driver is also issuing the tickets. He told me that he will be giving the change for the 100 I have given to him, when I get down. As my destination is the last stop of this bus, I did not bother much about it.

The stop has come. Asked the driver about my 75/-. He put a 5/- in my hand and asked "esTu koTidavu"(kannaDa). I thought he is asking me about where I got into the bus. He aske the same question for two more times. Then, I guessed that he was asking how much I have paid him innitially. He took my ticket and observed it and put another 5/- in my hand. Immidiately he observed the ticket once again and then replaced the 5+5=10/- with 80/-.

But why did he give me 80/- instead of 75/-. As the bus started to fill up, I got down from the bus. I started thinking, about why he gave me 80/-. May be because he got confuseddoing the double duties. But wait, where is my ticket. It is still there with the driver, he has not returned to me back after his observation. And there is a possibility that he can still sell that ticket to some other person as it is a day pass.

So, who is the "bakara" here. Me, because I had to buy another ticket; the driver, who has returned me excess fare; or is it both of us.

దెయ్యమా?.. aka Is it ghost!...

ఇవాళ, ఎందుకనో నేను ఇప్పటి వరకు తీసిన ఫొటోలను ఒక సారి తిరగేయాలని అనిపించింది. ఇదిగో అప్పుడే ఈ ఫొటో కనిపించింది. దీనిని నేను ఎటువంటి మార్పులు-చేర్పులు చేయలేదు. మరి అక్కడ ఉన్న ఆ ఆకారం ఏమిటి మరి. ఈ ఫోటోను నేను మొన్నామధ్య తమిళనాడు వెళ్ళినప్పుడు, ఈరోడ్ జంక్షనులో ఇంకో రైలు కోసం ఆగినప్పుడు తీసాను. గమనించారా అక్కడ ట్రాలీ మీద ఏదో పొగ, మనిషి పోలిన ఆకారం ఒకటి ఉంది. కనిపించిందా. మనకు అప్పుడప్పుడు ఈమెయిల్లలో వచ్చే దెయం ఫొటోలాగే ఉందికదా. ఫోటో లోపలికి ఆ ఆకారం ఎలా వచ్చింది చెప్మా!!. బహుశా ఈరోడ్ జంక్షనులో ఏదయినా దెయ్యం ఉందేమో. అదే ఇలా నా ఫొటోలో వచేసిందేమో...


మరదే, ఇంకా నేను పూర్తిగా చెప్పక ముందే అలాంటి సందేహాలకు తావివ్వకూడదు. నేను ఈ ఫొటో ఎలా తీసాను అని మరిచి పోయుంటే నేను కూడా మీలాగే ఆలోచించేవాడినేమో. కానీ నేను మరిచిపోలేదు కదా మరి. ఈ ఫొటోను తీస్తునప్పుడు స్టేషనులో కొంచెం చీకటిగా ఉంది. అందుకని కెమెరా షట్టర్ వేగాన్ని కొంచెం తగ్గించి, టైమర్ పెట్టి తీసాను ఇంతలో నా మిత్రుడు నేను రైలు ముందు నుంచుని ఫొటో దిగుతానని చెప్పి ఇదిగో ఇలా అటూ ఇటూ తిరిగాడు. దాని ఫలితమే ఫొటోలోని ఆ వింత ఆకారం.

మరిచే పోయాను ఈ బ్లాగులో ఇది నా 50వ రచన. మొదలు పెట్టిన 20 నెలల తరువాత 50 కి చేరుకున్నాను, 100ను చేరుకోవాలంటే ఇంకా ఎన్ని సంవత్సరాలు పడుతుందో మరి. అప్పుడప్పుడు ఇంగీషులో రాస్తూ అప్పుడప్పుడూ తెలుగులో రాస్తూ, ఈ మధ్యనే రెండు భాషలలో రాయటం మొదలు పెట్టాను మరి. పైన ఉన్న View in English - Beta చూడండి. ఇలా రెండు భాషలలో రాయటం ఎన్నిరోజులు కొనసాగుతుందో చూద్దాం మరి.
In English: Today, I felt like scanning through the photos I have taken with my camera. That is when I came across this photo. I shot this photo when we were waiting for a train in erode junction. You might have already observed that there is some kind of fog taking the shape of a man. I assure you that there arent any editings in photoshop or similar software. Then how did the weird shape come into the picture. You might be thinking that there might be some ghost in that railway station. And some how it appeared in this photo.


No, you should listen to the complete story before coming to a conclusion. If I forgot how I took this photo then I would have come to a similar conclusion like you people. But luckily I did not forget that. While I was taking this photo there is a bad light in the station and I have to adjust the camera to a slower shutter speed and then set the timer to take the photo, meanwhile, one of my friend started wakling in between. Thats how the strange, wierd figure in the photo formed. So, no ghosts.

OH! I just forget to tell, this is my 50th post. Started this blog some 20 months ago. Though I thought to remind you all in my 100th post, I feared that it might take another couple of years. Till recently this blog featured posts in english and some times in Telugu language. Recently I started posting in both the languages simultaneously. You might have already noticed that, so you are reading this post in english. Any way once again see తెలుగులో చదవండి - నిర్మాణంలో ఉన్నది at the top. Lets see how long I will be posting in two languages.

స్మశానం aka Graveyard

నిన్న రాత్రి 12:00కి లాబ్ నుండి బయటపడి down co-ops అనబడే ఒక బేకరీకి వెళ్ళి ఒక జ్యూస్ చెప్పాము. అప్పుడే బాగా దిట్టంగా పెరిగిన ఈ మఱ్ఱిచెట్టును చూసాము. దాన్నిని చూసిన తరువాత ఎందుకనో నేను చిన్నపుడు చేసిన ఒక ఘనకార్యం గుర్తుకు వచ్చింది.



అప్పట్లో మేము విశాఖపటణంలోని NAD కొత్తరోడ్డు దగ్గర ఉండేవాళ్ళము. నేనేమో అక్కడికి దగ్గరలో ఉండే సెంట్. ఆన్స్ హై స్కూలులో చదివే వాడిని. అయితే ఆ స్కూలు పక్కనే ఒక స్మశానం ఉండేది. నా క్లాసు రూములో నేను కూర్చునే బెంచీ నుండి ఆ స్మశానం చాలా బాగా కనిపించేదన్న మాట. అడపాదడపా అక్కడకు శవాలను తీసుకు రావటం కూడా చూసాను. అక్కడే చని పోయిన గేదెలు, బర్రెల చర్మాలను వలిచి వాటిని పాతి పెట్టేసే వారు. ఇవ్వన్నీ చూసినప్పుడు నాకు పెద్దగా భయం వేయలేదు. నాకు అప్పటి వరకూ శవాల గురించి, ప్రేతాత్మల గురించి ఎవరూ నూరి పోయనందుకు గావచ్చు. అయితే ఒక రోజు ఆ స్మశానం చుట్టూ తిరిగి అవతలికి వెళ్ళ వలసి వచ్చింది. ఆ స్మశానం పక్కనే ఒక ఆటస్థలం ఉంది గావచ్చు, చాలా సేపు నడవాలి, బాగా చీకటి పడి పోయింది. అంత సేపు ఎవడు నడుస్తాడని ఆ స్మశానంలో నుండి వెళ్ళటానికి నిస్చయించుకున్నాను (అప్పట్లో ఆ స్మశానానికి గేట్లు లేవు మరి). పెద్దగా ఆలోచించకుండా ఆ స్మశానం నుండే వెళ్ళి ఒక పావుగంట నడకను కాపాడుకున్నాను.

అదే ఇప్పుడు, పట్టపగలు వెళ్ళమన్నా కూడా ఆలోచిస్తానేమో. అప్పుడు మరి నాకు దెయ్యాలగురించి ఎవరూ చెప్పలేదు కాబట్టి స్మశానంలో ఉన్న అడ్డ దారికి బయట ఉన్న దారికి పెద్దగా తేడా కనిపించలేదు. రెండూ దారులుగానే కనిపించాయి.

అంటే కొత్త విషయాలు తెలిసేకొద్దీ మనము చేయగలిగే పనుల మీద కూడా అపనమ్మకం తలెత్తుతుందంటారా? కాదేమో ఇక్కడ మనలో రెండు భావనలు ఉంటాయి, ఒకటేమో స్మశానంలో దెయ్యాలున్నాయి అనేదానిని నమ్మమంటుంది, ఇంకోటేమో అదంతా ఉత్తదే అక్కడ దెయాలేమీ ఉండవు, మహా అయితే పాములుంటాయేమో అని చెబుతుంది. ఈ రెండు భావనల సంఘర్షణలలో మొదటిది గెలిచినప్పుడు స్మశానం అంటే మనకు భయం వేస్తుంది, అదే రెండోది గెలిచినప్పుడు...(ఇది గెలవటం కొంచెం కష్టం).

అక్కడ అలా ఆ చెట్టును చూసిన ప్రతీ సారీ నాకు ఇలాగే అనిపిస్తూ ఉంటుంది. మరి ఇప్పుడు నేను చిన్నప్పుడు తెలియక చేసినదానిని తెలిసి చేయగలన మరి?... ఏమో!!, అయినా అంత సమయం ఎవరికుందీ...

In English: Yesterday after completing the work in lab at night 12:00 we went to our regular visit, down co-ops, and ordered a juice. Then I have come across this fully grown baniyan tree, which always made me remember about the adventure I have done in my childhood.



In those days we used to live near NAD kottaroad in Vishakapatnam. I used to study in St. Anns High School. Behind this school there was a graveyard, and the deseased were buried there ocasionally. The place where I sit in my classroom has a very excellent view of the graveyard. I have seen many dead bodies brought there and then burried. Sometimes the skins of dead buffaloes are peeled off, which were later burried in a big pit at a corner of the graveyard. I did not feel any kind of fear at that age. May be, I was not told, that the dead may become ghosts, till that time. One night due to some reasons I have to walk around the graveyard, suddenly I felt like, why not take a shortcut through the graveyard, instead of walking all around it. So, proceeded with that idea and crossed the graveyard and saved 15 minutes.

But, can I do this now. May be I will think twice to cross alone even in daylight. As I was not induced with any fear at that time of my childhood, I did not felt any difference in those paths.

Can we conclude, that knowing new things, reduce our confidence... I think not... Here it might be thought of as a war between two ideas, one idea saying that there are ghosts in the graveyard and the other saying that a graveyard is like any other place and the ghost thing is trash. The idea that wins will be controlling our mind. Most often the first idea wins beyond the logic...

Everytime I see this tree I get all these wierd feelings. Can I still do what I have done in my childhood?... who knows!!, anyway who is having that much of time to do all those crap...

బామ్మగారి సిగరెట్టు

మొన్నా మధ్య నా మిత్రులతో కలిసి కన్యాకుమారి వెల్లాల్సివచ్చింది. అక్కడికి చేరు కునే సరికి రాత్రి 9:30 అయ్యింది. హోటలులో గది అద్దెకు తీసుకుని భొజనానికి బయటకు వచ్చాము. బోజనం తరువాత ఫోను చేసుకోవడానికి ఒక పాన్ షాపు దగ్గర ఆగాము. ఇంత మన కధానయిక గారు అప్పుడే మా దృష్టిలో పడ్డారు. ఆమె ఎవరో అప్పుడే కింద పడెసిన ఒక సిగరెట్టు ముక్కను ఎరుకునే ప్రయత్నంలో ఉన్నారు. ఏరుకుని అరవంలో ఏదో గట్టిగా మాట్లాడుతున్నారు. ఒక్క ముక్క ర్ధమయితే ఒట్టు.

ఇంతలో Sumit నా దగ్గర ఉన్న కెమెరాను లాక్కుని, దానిని ఆమెకు చూపిస్తూ ఫోటో అని అరిచాడు. వెంటనే ఒక మంచి ఫోసు ఇచ్చి ఫొటో తీయించుకుంది. ఫొటో తీసిన తరువార ఏదో గబగబా మాట్లాడింది (బహుశా ఫొటో బాగానే వచ్చిందా అని అడిగి ఉంటుంది.) ఇంకొంత సేపటి తరువాత ఆమే నోటినుండి సిగరెట్ అనే పదం వెలువడింది, అప్పటి దాకా ఏం మాట్లాడిందో అస్సలు అర్ధం కాలేదు, బహుశా సిగరెట్టు ఇమ్మని అడుగుతుందేమో. కానీ మేమెవరం సిగరెట్టు తాగమే మరి.


ఇంకొంచెం సేపటి తరువాత ఏదో ఆప్యాయంగా మాట్లాడటం మొదలు పెట్టింది. ఉహూ! ఏమాత్రం అర్ధం అవ్వటం లేదు. వెనుకనే ఉన్న పాన్ షాపు యజమాని ఆమే మీ గురించి కుశల ప్రశ్నలు అడుగుతుందని, సిగరెట్లు తాగకూడదని చెబుతుందని వెవరించాడు. ఇంతలో ఎవరో ఇంకో సిగరెట్టు పడేసారు, ఈవిడ ఆ సిగరెట్టును ఏరుకుని తృప్తిగా పొగతాగటం మొదలు పెట్టింది.

Recently, I, along with my friends, went to KanyaKumari for a little bit of site seeing. We reached there by 9:30 PM booked our room in a hotel. Then came out to have our dinner. After dinner we were waiting at a telephone booth cum pan shop. This is when the heroin of the story entered in to picture. She was trying to pick the cigarette thrown away freshly. She was talking something loudly in tamil. I have no idea on what topic she is talking so loudly.

Sumit suddenly grabbed the camera from me and shouted "photo" at her by showing the camera. Immediately she gave us a wonderful pose. The camera captured the pose with a flash. Suddenly, she started talking fastly with Sumit. No wonder we did not understand what she was talking. After hearing the word cigarrette, we assumed that that she was asking for a cigarrete from us. But, sorry no one among us smoked.


Few moments later a caring expression appeared on her face. And started talking with us and waiting for some moments as if she was expecting answers from us. The pan shop owner now managed to translate that she was asking about our father's name etc.., and how she was trying to explain us that smoking is not good for our health. Some one has thrown another cigarrete and she got diverted towards the cigarrette, making her to forget us. She once again started smoking happily.

ఏడు చేపల కధ

అయితే ఈ కధను నేను నా బ్లాగులో రాద్దామనుకున్నాను. అయితే కాపీ రైటు ఉల్లంఘనలు లాంటివి ఏమయినా ఉంటాయేమోనని కొద్దిగా సంకోచించాను. (మనలో మాట అసలు సంగతి అది కాదు లెండి - బద్దకం వళ్ళ రాయలేదు). మరి ఇది పోటీ ప్రపంచం కదా మరి. అప్పటికే దీనిని చింతు గారు తమ బ్లాగులో పెటేసారు. సరే ఇంకేమి చేస్తాం, సంతోషంగా వారి బ్లాగుకు ఒక లింకుని ఇక్కడ తగిలించేస్తున్నాను. ఇక్కడ చదవండి

మీకా కధ ముందుగానే తెలుసంటారా, అయినా సరే మళ్ళీ చదవ వలసిందే. ఎందుకంటే, ఆ ఒక్క కధను గురించి మన రాష్ట్రంలో ఎవరిని అడిగినా తెలుసంటారు మరి. అంత గొప్ప కధ అది. మళ్ళీ చదివేసి మీ పిల్లలకు నిద్ర పోయే ముందు చెప్పేయండి. నేనయితే చిన్నప్పుడు ఈ కధను ఒక 100 సార్లయినా చెప్పించుకుని ఉంటాను. ఆ కధలో ఏదో ఆకర్షణ ఉంది మరి. ఎన్ని సార్లు విన్నా మళ్ళీ మళ్ళీ వినాలని పించేది.
In English: This is a very popular story in my native place. Almost every child there new this story. This story describes the how unrelated things relate to each other when we try to explore the truth and try to find the reason.

Once upon a time there was a king. He had seven sons. One fine day all of these kings sons went for fishing. They were able to catch one fish each. They decided to dry all those fish. All fishes dried except one fish. The king came asked:
fish fish why didnt you dry...
the fish answered that it is because of the grass bundle.
grass bubdle grass bundle why are you across the fish and sun...
the grass bundle that it is because the cow did not eat me.
cow cow why didnt you eat the grass...
the cow answered that it is because she was not untied by her owner.
owner owner why didnt you untie your cow...
the owner answered that it is because his child is crying and and he forgot everything.
child child why are you crying...
the child answered that it is because the ant bite him.
ant ant why did you bite the child...
finally the ant answered as follows "wont I bite if he keep his finger in my beautiful nest".